To τελευταίο διάστημα μου συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο που δεν μπορώ να το εξηγήσω, ως άτομο που ζώ για χρόνια, και διαβιώ, στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Σόφια της Βουλγαρίας. Λαμβάνω, λόγω συμμετοχής σε κοινωνικά δίκτυα, αρκετά μηνύματα από φίλους μου που ζούν στην Ελλάδα με έντονο πατριωτικό περιεχόμενο, που κατά βάση είναι επιτιμητικό για τη δραστηριότητά μου στο εξωτερικό. Κι όχι μόνον εγώ, αλλά και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες που ζούνε στην ίδια χώρα με εμένα και τυχαίνει να είναι από την Ελλάδα.
Για μένα, δυστυχώς, δεν είναι κατανοητή αυτή η λογική. Ο κόσμος στην Ελλάδα, άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, έχουν αποκτήσει εναν περίεργο και ανεξήγητο μαζί «πατριωτισμό» που δεν είναι εύκολο να τον καταλάβεις και να τον εξηγήσεις, ειδικά όταν για πολλά χρόνια ζείς στο εξωτερικό και δεν έχεις ζήσει την αλλαγή της κοινωνίας και το μεγάλο σοκ της ελληνικής κρίσης που ξεδιπλώθηκε το 2009 και 2010 ιδιαίτερα.
Για πολλά χρόνια βέβαια, όλα τα σχόλια των φίλων και γενικότερα του κοινωνικού περίγυρου ήταν απόλυτα θετικός. Ιδιαίτερα όταν δημιουργείς επιτυχώς στο εξωτερικό, στον επαγγελματικό στίβο, ο κόσμος σε αντιμετώπιζε ως ένα δείγμα προς μίμηση. Αυτό βέβαια άλλαξε κατακόρυφα για την ελληνική κοινωνία μέσα στους τελευταίους μόνο μήνες. Σίγουρα ήταν αποτέλεσμα της κρίσης, αλλά για μένα αυτό είναι απόλυτα ανεξήγητο και δύσκολο να το κατανοήσω, αφού δεν μπορώ να μπώ στην νοητική διεργασία των ανθρώπων αυτών.
Οσα χρόνια η Βουλγαρία ήταν αναπτυσόμενη και η δική μου δραστηριότητα συμμετείχε με τον τρόπο στην ανάπτυξη αυτή (κάνουμε διαχείρηση funds που επενδύουν σε ακίνητα και σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) όλοι σχεδόν εκφράζονταν ανοιχτά, με θαυμασμό και ήταν θετικοί για το έργο μας που προωθούσε την ελληνική δραστηριότητα εκτός Ελλάδος. Η Βουλγαρία είχε μιά στάση στην ανάπτυξή της το 2009 και το μισό 2010, χωρίς να χρειαστεί εξωτερική βοήθεια και πλέον από τα μέσα του 2010 έχει επιστρέψει πάλι στην αναπτυξιακή της πορεία. Φετος αναμένεται να έχει μέχρι 1% ανάπτυξη αλλά από του χρόνου επιστρέφει στα δυναμικά νούμερα με προβλέψεις για 3,6% στο ΑΕΠ του 2011 και 6% στο ΑΕΠ του 2012 (Ernst & Young – δημοσιεύτηκε πριν μερικές ημέρες).
Επίσης έχει κάνει κάποια σημαντικά βήματα προς την ενίσχυση της ανάπτυξής της, όπως η καθιέρωση του φορολογικού συντελεστή 10% για όλους, εταιρείες και άτομα και οι πολύ σημαντικές προσπάθειες για την προσέλκυση απευθείας ξένων επενδύσεων στην χώρα. Η τελευταία κίνηση έχει προκαλέσει ένα joint venture με την Κίνα στην δημιουργία ενός πάρκου υψηλής τεχνολογίας έξω από τη Σόφια (κάτι σαν ένα τοπικό Sillicon Valley) που αναμένεται να «γεμίσει» με περίπου 1000 μεσαίες και μεγάλες Κινεζικές επιχειρήσεις που επιζητούν είτε τη βάση τους στην Ευρώπη για τη διανομή των προϊόντων τους, είτε την μερική παραγωγή και ανάπτυξη σε ένα περιβάλλον που είναι μέσα στην ΕΕ αλλά έχει τα χαρακτηριστικά υπεράκτιας ζώνης, λόγω φορολογίας. Αναμισβήτητα ωστόσο, οι Κινέζοι επέλεξαν την Βουλγαρία ως την πόρτα εισόδου για τη διανομή των προϊόντων τους στην ΕΕ και ήδη υλοποιούν δύο μεγάλες επενδύσεις συμπαραγωγής στο Sliven, μία για παραγωγή αυτοκινήτων και μία για παραγωγή αιολικών γεννητριών ενέργειας και ηλεκτρικών κινητήρων αυτοκινήτων. Σε ένα άλλο επίπεδο, η Βουλγαρία επιλέγεται από μεγάλους οίκους ως service και outsourcing center, στον χώρο της τεχνολογίας και πάλι: η Hewlett Packard, πέραν από την πρωτη ομάδα 1000 ατόμων που εργάζονται στην Σόφια, αναμένεται να εγκαταστήσει ακόμα 2000 ώστε να μεταφέρει σταδιακά το ευρωπαϊκό service center στην πόλη αυτή. Σε όλα αυτά τα γεγονότα, ένα ακόμα ήρθε να μας γεμίσει με θετική ενέργεια: η Eurostat ανακοίνωσε ότι το δεκάμηνο Ιανουαρίου-Οκτωβρίου 2010, η Βουλγαρία ήταν πρώτη σε ποσοστό ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ σε αύξηση εξαγωγών.
Αυτά δημοσιεύονται με μιά συνεχή μορφή θετικών πληροφοριών, όταν στην Ελλάδα, τα νέα κατά το πλείστον είναι αρνητικά. Είναι αναπόφευκτο, μέρος των πληροφοριών να διαβάζονται και να επικοινωνούνται από τις εφημερίδες αλλά και από άλλες πηγές, όπως τα μέσα δικτύωσης που δημιουργούν επικοινωνία κυρίως με τον καθημερινό πολίτη. Αυτό το κλίμα, μετέτρεψε τη θετική σκέψη που ο κόσμος της Ελλάδας είχε για την παρουσία των Ελλήνων στις αναπτυσσόμενες αγορές, όπως αυτήν που είμαστε εμείς, από θετική μέχρι πολύ θετική σε μιά κλειστή, φοβική αντιμετώπιση, όπου η επιχειρηματικότητα εκτός συνόρων άρχισε να μεταφράζεται σε κάτι το αντιπατριωτικό και το επικίνδυνο για τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας.
Ακούμε για παράδειγμα φράσεις του τύπου:
· «αν είστε ικανοί, γυρίστε στην Ελλάδα να προσφέρετε τώρα που σας έχει ανάγκη», ή
· «προσφέροντας στην ανάπτυξη της Βουλγαρίας ανταγωνίζεστε την Ελλάδα η οποία έχει σοβαρό πρόβλημα», ή σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις
· «αυτό που κάνετε, να βοηθάτε στην ανάπτυξη της Βουλγαρίας είναι προδοσία για την χώρα σας και τον τόπο σας».
Ολοι φυσικά χαρακτηρίζουν ακραίες αυτές τις συμπεριφορές. Θα ήταν απλό να το χαρακτηρίσεις και να το ξεπεράσεις αν αυτά τα λόγια χαρακτηρίζοντάς τα «υπερβολικά» αν δεν τα άκουγες από άτομα που μέχρι χθές σε ρωτούσαν με τεράστιο ενδιαφέρον για τις επενδύσεις σου και την πορεία της Βουλγαρικής οικονομίας. Αυτά τα ίδια άτομα, σήμερα αντιδρούν με μιά συμπεριφορά 180 μοιρες διαφορετική από πρίν. Και εκεί αναρωτιέσαι, «τι συνέβη, πώς είναι δυνατόν, άνθρωποι με μόρφωση και υψηλό επίπεδο να σκέφτονται και να αντιδρούν έτσι;»
Σε αυτά τα ερωτήματα, δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις. Υπάρχει μόνο μιά εξήγηση: η κρίση και η απελπισία έχει μετατρέψει τη σκέψη των ανθρώπων σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να ερμηνεύουν τα γεγονότα με άλλο πρίσμα, τελείως εξωπραγματικό που ουσιαστικά δεν οδηγεί σε λογικό συμπέρασμα. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αιστανθεί και να το βιώσει αν δεν ζεί μακριά από την Ελλάδα ώστε να έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους που επικοινωνεί, τμηματικά, ανα διαστήματα. Ετσι βλέπει αυτή την τεράστια αλλαγή στον τρόπο σκέψης.
Φοβάμαι ότι μαζί με την κρίση, αυτή η λογική θα οδηγήσει τους Ελληνες σε μεγαλύτερη εσωστρέφεια, αφού θα ερμηνεύουν τις δράσεις εκτός Ελλάδος ως «αντι-πατριωτικές» για την χώρα και για τους Ελληνες και θα απομονώνει εμάς που εργαζόμαστε έξω από την χώρα, από τον κύριο Εθνικό κορμό, ολοένα και περισσότερο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει φάρμακο σε αυτό το πρόβλημα που είναι προϊόν της όλο και μεγαλύτερης κρίσης. Οχι τόσο της οικονομικής αλλά της κρίσης στην σκέψη που έχει δημιουργήσει η απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας από όλα τα μέσα διεθνώς και ο τρόπος που ο εσωτερικός κορμός της κοινωνίας αντιδρά αυτοπροστατευτικά.
Φυσικά, εμείς οι ξενιτεμένοι, οι άνθρωποι που δημιουργούμε αποτελέσματα εκτός Ελλάδας δεν φταίμε σε κάτι, δεν έχουμε κάνει κάτι αρνητικό για την χώρα μας και για τους Ελληνες γενικά. Το αντίθετο μάλιστα, με τις πράξεις μας, τους προβάλλουμε αφού κυκλοφορούμε με την ετικέτα «Ελληνας» σε ότι κι αν κάνουμε διεθνώς, πραγματοποιώντας το όραμά μας, στις ξένες αυτές αγορές.
Αυτό λοιπόν που βγάζει ο λαός μας δεν είναι έκφραση πατριωτισμού, αλλά έκφραση εσωστρέφειας. Ολοι μας ξέρουμε ότι πατριώτης δεν είναι αυτός που εργάζεται μέσα στα σύνορα της χώρας του, αλλά αυτός που είναι έτοιμος να την υπερασπιστεί και να την προστατεύσει όπου κι αν βρίσκεται, όπως πάντοτε ο Ελληνισμός της διασποράς – εμείς. Αυτό που δυστυχώς βλέπουμε στην έκφραση των φίλων μας στην Ελλάδα είναι η εσωστρέφεια και ο φόβος για το άγνωστο μέλλον, στο οποίο μπορεί να μην είναι σε θέση να ελέγξουν.
Ελπίζουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο δρόμος σε αυτό το τούνελ θα ολοκληρωθεί σύντομα. Αυτό ζητάμε όλοι. Να δούμε την Ελλάδα μας πάλι στο κανάλι της αισιοδοξίας και της ελπίδας.
Χρήστος Μουρούτης: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964 και έχει σπουδάσει νομικά. Zεί στην Βουλγαρία από το 1999 και είναι ιδρυτής διαχειριστής της διαχειριστικής εταιρείας για επενδύσεις σε ακίνητα και σε καθαρή ενέργεια (fund/asset management company) με το όνομα Arceland. H Arceland Management έχει υπο διαχείριση επενδύσεις με αξία παγίων περί τα €200 εκατομμύρια. O Χρήστος Μουρούτης είναι επίσης πρόεδρος του ΔΣ της Bullpoa, της μεγαλύτερης οργάνωσης ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας στην Βουλγαρία. Γράφει στα Βουλγαρικά και είναι ο μόνος ξένος που δημοσιεύει κείμενα στην τοπική γλώσσα.
No comments:
Post a Comment