Να βρούμε λύση στο πρόβλημα με την πΓΔΜ μέσα στο 2011.

του Χρήστου Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Πολύ θα ήθελα να δώ τους πολιτικούς μας, όλων των κομμάτων, να κάτσουν κάποια στιγμή με τους Ελληνες που ζούμε στην ευρύτερη περιοχή των κρατών της ΝΑ Ευρώπης,  να συζητήσουμε ήπια, νηφάλια και με ορθολογική σκέψη για τον τρόπο με τον οποίον θα μπορούσε να λυθεί μιά για πάντα το πρόβλημα που έχουμε με την πΓΔΜ πάνω στο όνομά της. Από την παρακολούθηση δηλώσεων και γεγονότων έχω πραγματικά την αίσθηση, ότι οι άνθρωποι που σκέπτονται, εκφράζουν και αποφασίζουν στην Αθήνα, είναι κάπως μακράν της πραγματικότητας, με όλο το συμπάθειο. Δυστυχώς οι διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις που γίνονται, επίσης προσφέρουν «οινόπνευμα στη φωτιά» και δημιουργούν μιά κοινή γνώμη η οποία είναι υπεραπαιτητική, με ελλειπείς γνώσεις, που εν τέλει πιστεύει ότι ανήκει στην Ελλάδα το maximum και όχι κάτι χειροπιαστό, με το οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε οι Ελληνες και οι κάτοικοι της πΓΔΜ μονιασμένοι και σε πνεύμα συνεργασίας.

Οι πολιτικοί μας όμως ξέρουν, όπως και οι διπλωμάτες, ότι κάθε πρόβλημα λύνεται όταν ανακαλύψουμε την ρεαλιστική πολιτική και ουσιαστική του διάσταση και όχι όταν καλλιεργούμε μαξιμαλιστικές εντυπώσεις στον λαό, με τον τρόπο που καλλιεργούσαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες την διάθεση του λαού για θέαμα στην αρένα του Κολοσσαίου. Τόσα πολλά χρόνια, κοντά 20, έχουν περάσει από τότε που δημιουργήθηκε το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ και ακόμα είμαστε στο ίδιο επιχείρημα, του να «μπλοκάρουμε» τεχνικά έναν γείτονά μας ώστε να καταφέρουμε να κερδίσουμε ως αντάλλαγμα το συμβιβασμό στην ονομασία. Θα ήταν βέβαια πολύ καλύτερα να είχαμε βάλει ως στόχο να βρούμε μιά φόρμουλα να πείσουμε τον λαό της πΓΔΜ αλλά και τους πολιτικούς της χώρας αυτής, όπως και τον ελληνικό λαό, ότι το «μη χείρον είναι το βέλτιστον». Κάνοντας όλες αυτές τις ενέργειες, που ξεκίνησαν από το εμπάργκο του Ανδρέα Παπανδρέου και συνέχισαν με τις διάφορες πολιτικές επιλογές μέχρι και σήμερα, χτίσαμε απλά έναν τοίχο στην επικοινωνία μας που για να μπορέσουμε πλέον και εμείς οι ίδιοι να τον υπερβούμε, όσο και να θέλουμε, αναγκαζόμαστε να κάνουμε ενέργειες που δεν είναι καθόλου ευχάριστες για την πρόοδο ενός γειτονικού κράτους. Ακόμα δε περισσότερο, επιτρέψαμε στην Τουρκία να ασκεί πολιτική προστατευτισμού στην πΓΔΜ, χωρίς να έχουμε τη δύναμη και τα επιχειρήματα να την αντιμετωπίσουμε, μιάς και είχαμε βάλει τον εαυτό μας στην καρέκλα του εναντίου και όχι του φίλου και συμμάχου.

Αυτόν τον τοίχο πρέπει να τον υπερβούμε πλέον με πολιτικές όχι του 1990 αλλά του 2011. Οχι με πολιτικές της πρωτεύουσας των Αθηνών. Οχι με κλειστά αυτιά και μάτια στην «πραγματικότητα» που συντελείται σε όλη τη ΝΑ Ευρώπη. Αλλά με τις πραγματικότητες που έχουν συντελεστεί στην περιοχή. Μιά ολόκληρη νέα γενιά ανθρώπων έχει ήδη γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα στην πραγματικότητα αυτής της διαφοράς και στην πΓΔΜ αλλά και στην Ελλάδα.

Λύση

Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η εξεύρεση ονόματος. Αυτό το κομμάτι της λύσης αργά η γρήγορα θα το βρούμε. Αυτό που είναι αναγκαίο να χτίσουμε είναι η εμπιστοσύνη με τους δύο λαούς που ζούν στο κράτος αυτό, τους αποκαλούμενους από εμάς «Σλαβους-Μακεδόνες» και τους Αλβανούς της πΓΔΜ.

Μια προσεκτική μελέτη των γεγονότων και μιά κατ’ ιδίαν συζήτηση των Ελλήνων πολιτικών με ανθρώπους που ζούν στην περιοχή και μιλούν τη γλώσσα (εγώ τυχαίνει να ζώ στην Βουλγαρία επί 12 χρόνια και τακτικά επισκέπτομαι την πΓΔΜ) θα δώσει μιάν αλλη εικόνα στην εικόνα που έχει σήμερα δημιουργηθεί πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και απαραίτητες πληροφορίες για το πώς η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να χειριστούν το συγκεκριμένο ζήτημα και να βρούν μιά συναινετική λύση. Αυτά λοιπόν που εμείς διαπιστώνουμε είναι τα εξής:

1.      Οι λεγόμενοι «Σλάβοι» που αποτελούν περίπου το 60% του πληθυσμού και έχουν τον διοικητικό έλεγχο της χώρας είναι Βουλγαρικής καταγωγής, απόγονοι των Βουλγαρικών ή αλλιώς Εξαρχικών πληθυσμών που παρέμειναν στα σύνορα της νέας τότε Σερβίας και Μαυροβουνίου η οποία προέκυψε από την Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1914. Η ονομαζόμενη από αυτούς «Μακεδονική» γλώσσα είναι καθαρή Βουλγαρική με αλλαγές σε τονισμούς, ως μία διάλεκτος δηλαδή, που ομιλείται και στην Βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν (Blagoevgrad, Gotse Delchev, Sandanski, Bansko). Το ζήτημα του «εγκλωβισμού» Βουλγαρικών πληθυσμών μέσα στην νέα τότε Σερβία, που είχε προκύψει το 1914, είχε έντονα απασχολήσει την Βουλγαρική πολιτική σκηνή και ήταν το κύριο θέμα εθνικής αποστολής κατά τα χρόνια της τρομοκρατίας στην Βουλγαρία (1920-1930) όπου με παράλογο τρόπο είχε δολοφονηθεί μεγάλο μέρος της πολιτικής σκηνής και της ιντελιγκέντσιας στη Σόφια, από το παντοδύναμο τότε VMRO της Βουλγαρίας. Σήμερα και με την πάροδο των γενεών, οι Βουλγαρόφωνοι κάτοικοι της πΓΔΜ οι οποίοι ανέκαθεν ονομάζονταν Μακεδόνες (και επί Σερβίας και επί Γιουγκοσλαβίας) στις μεταξύ τους σχέσεις, απέκτησαν μιά, ας την πούμε, εθνική ταυτότητα, να αυτοαποκαλούνται «έθνος» δηλαδή. Ωστόσο, για όσους ζούμε στην περιοχή είναι περισσότερο από εμφανές, στις καθημερινές σχέσεις, ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών, αρχίζει σταδιακά να ανακαλύπτει την Βουλγαρική του εθνική καταγωγή. Το Βουλγαρικό κράτος για πολλά χρόνια έδιδε ταυτότητες και άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα σε Βουλγαρόφωνους της πΓΔΜ, καθόσον στην κοινή γνώμη της Βουλγαρίας αλλά και της Βουλγαρόφωνης κοινότητας της πΓΔΜ, οι λαοί αυτοί είναι ένα αδιαίτερο «έθνος». Ετσι το αισθάνονται στις καθημερινές τους σχέσεις και έτσι αυτοπροσδιορίζονται. Μάλιστα σήμερα, που στην Βουλγαρία η ανεργία είναι χαμηλή, πολλοί Βουλγαρόφωνοι μεταναστεύουν προς αναζήτηση καλύτερης δουλειάς.

2.      Για όσους από εμάς έχουμε τη τύχη να βρισκόμαστε στην περιοχή και να συζητούμε με τους απλούς καθημερινούς πολίτες, διαπιστώνουμε κάποια πράγματα που η νομενκλατούρα της πολιτικής και της διπλωματίας των Αθηνών, αλλά και ο απλός λαός που εύκολα επηρεάζεται από εμπρηστικά κείμενα, δεν μπορούν να κατανοήσουν:

a.       Οι πολίτες της πΓΔΜ έχουν σημαντικά καθημερινά προβλήματα και αυξημένη ανεργία. Οι Βουλγαρόφωνοι πολίτες είναι ομόδοξοι με εμάς, κάνουν μαζικά διακοπές στην Ελλάδα, αγοράζουν παραθεριστικές κατοικίες και αισθάνονται την Ελλάδα ως δεύτερη πατρίδα τους. Στην πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, είναι τελείως αδιάφορο αν ο Μέγας Αλέξανδρος μιλούσε Ελληνικά ή όχι. Αυτό το κατανοείς και το αισθάνεσαι σε κάθε χωριό της πΓΔΜ και σε κάθε πολίτη ορθόδοξης πεποίθησης. Οπως και σε κάθε άλλον χριστιανό των Βαλκανίων και αυτοί αντιπαθούν ενδόμυχα τους Τούρκους, ως αποτέλεσμα των ίδιων αιτιών που δημιουργούν την αντιπάθεια από πλευράς Ελλήνων για τους Τούρκους. Οι Αλβανοί που είναι μουσουλμάνοι, δεν έχουν άριστες σχέσεις με τους ορθόδοξους Βουλγαρόφωνους και πολλές φορές ανάμεσα στις κοινότητες υπάρχουν σημεία τριβής. Για τους Αλβανούς είναι αδιάφορο αν το κράτος τους θα ανομάζεται «Μακεδονία» ή κάπως αλλιώς, αν και προσωπικά πιστεύω ότι θα αγαπούσαν κάτι σχετικό με τη δική τους ταυτότητα.

b.      Οι Βουλγαρόφωνοι, σε μεγάλους αριθμούς, συγχρωτίζονται για πολλά χρόνια τώρα, με την κοινωνία της Βουλγαρίας. Πολλοί έχουν πάρει Βουλγαρική υπηκοότητα, και αρκετές χιλιάδες μετακινούνται για αναζήτηση εργασίας και τύχης στην Βουλγαρία.

c.       Ολη η ιστορία της Βουλγαρίας από τον 6^Ο αιώνα και μετά που εμφανίστηκαν στην περιοχή, οι διάφοροι Χαν και Τσάροι της Βουλγαρίας, αναφέρονται επίσης στα Σκόπια ως «Μακεδονική» ιστορία και «Μακεδονικό» παρελθόν – κάτι που φυσικά δεν ισχύει ιστορικά. Εχουν τους ίδιους σύγχρονους ήρωες (π.χ. Goce Delchev, Iane Sandanski κ.α.) μόνο που τους ονομάζουν οι μέν Βουλγάρους και οι δε Μακεδόνες, τα ίδια τραγούδια που τραγουδιούνται παραδοσιακά και στις ίδιες χώρες και ορισμένους κοινούς ευεργέτες, όπως π.χ. οι αδελφοί Γκεοργκίεβ που έχτισαν το Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο στην Σόφια μετά την Τουρκοκρατία και οι οποίοι ήταν από τη λίμνη Αχρίδα της πΓΔΜ.

3.      Οι Βούλγαροι και οι Βουλγαρόφωνοι της πΓΔΜ δεν είναι εθνοτικά Σλάβοι. Είναι απόγονοι των προ-Βουλγάρων που ήταν μιά ταταρική φυλή η οποία υιοθέτησε αργότερα την Σλαβική γλώσσα (που είναι κοντά στην Ρωσική), την Ορθόδοξη πίστη μέσω του Βυζαντίου και το Κιριλλικό αλφάβητο. Δεν ξέρω λοιπόν αν ονόματα του τύπου «Σλαβομακεδονία» τα οποία προτείνονται είναι εφικτά με βάση την αντίδραση των Αλβανών της πΓΔΜ που δεν μιλούν τη Σλαβική ως πρώτη γλώσσα αλλά και τη μη-Σλαβική καταγωγή του Σλαβόφωνου πληθυσμού.

4.      Οι ορθόδοξοι λαοί της περιοχής (Βούλγαροι και Βουλγαρόφωνοι πολίτες της πΓΔΜ) θεωρούν την Ελλάδα ως φιλική μέχρι πολύ φιλική χώρα σε αυτούς. Την προτιμούν πιστά ως τουριστικό προορισμό και αγοράζουν και ακίνητα εκεί (παρά την τεράστια γραφειοκρατία). Η λύση θα πρέπει να έρθει λοιπόν μέσα από μιά κοινή συνεργασία Ελλάδας – Βουλγαρίας και πΓΔΜ στην ανάπτυξη ενός κοινού αναπτυξιακού ορίζοντα για τους λαούς αυτής της περιοχής με στόχο την ενσωμάτωση των ορθοδόξων στην επιρροή της Ελλάδας. Εκεί που έχουμε φτάσει την υπόθεση με την μακρόχρονη αναμονή και τις αλληλοκατηγορίες, δεν υπάρχει λύση, αλλά μόνο διαφοροποίηση και καλλιέργεια αποστάσεων.

Ορίζοντας της Λύσης

Θεωρώ ότι θα πρέπει να καταλήξουμε στην λύση του προβλήματος μέσα στο 2011. Η λύση ξεκινά από την δημιουργία κλίματος έντονης εμπιστοσύνης. Θα πρέπει να μειώσουμε τις εντάσεις και να δημιουργήσουμε τις φιλίες και την αδελφοσύνη με τους φυσικούς μας εταίρους στην περιοχή. Να αναπτύξουμε εντονώτερες επιχειρηματικές δραστηριότητες και οικονομικές σχέσεις που θα δώσουν διέξοδο στην ασφυξία των Ελλήνων επιχειρηματιών (λόγω Μνημονίου) αλλά και στο γενικώτερο πλαίσιο της καλλιέργειας αδελφικών σχέσεων. Να διδάξουμε τον ελληνικό λαό ότι ο μικρός Βουλγαρόφωνος λαός της πΓΔΜ δεν έχει καμμία αλυτρωτική βλέψη (αυτό είναι γεγονός σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες) αλλά ούτε και εμείς στην πΓΔΜ όπως «περνά» μέσα από πολλά δημοσιογραφικά μέσα διεθνώς που δεν κατανοούν την κατάσταση σωστά.

Η Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει λόγο αγάπης, αδελφοσύνης και στενής συνεργασίας με το φυσικό της περιβάλλον και να «κλείσει» άμεσα κάθε διαφορά γύρω από τα σύνορά της ώστε να μπορεί απερίσπαστα να ασχοληθεί μόνο με τα Ελληνοτουρκικά και το τεράστιο πρόβλημα-βόμβα της λαθραίας μετανάστευσης, πού είναι από απόψεως ιεράρχησης πολύ σημαντικότερα.

Ναι σε έναν στρατηγικό ρόλο με το Ισραήλ και τον Εβραϊκό λαό σε όλο τον κόσμο.

Του Χρήστου Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Για τις προηγούμενές μου δημοσιεύσεις στο Olympia.gr έλαβα δεκάδες επιστολές στο προσωπικό μου e-mail για τις οποίες ευχαριστώ όλους, και αυτούς που με έβριζαν αλλά και αυτούς που με επαινούσαν. Ευτυχώς οι τελευταίοι, ήταν η συντριπτική πλειοψηφία. Ολους αυτούς τους ευχαριστώ. Σήμερα θα ήθελα να τραβήξω την προσοχή σας στο θέμα της στρατηγικής σχέσης της Ελλάδας και του Ελληνισμού (Κύπρος και Ελληνες σε όλο τον κόσμο) με το Ισραήλ και με τον Εβραϊσμό γενικώτερα. Θεωρώ αυτή την συμμαχία σημαντική και ουσιαστική για το έθνος, την χώρα μας και την Κύπρο. Τους λόγους θα τους αναλύσω παρακάτω.

Αυτή η σχέση έρχεται να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί σε μία στιγμή όπου η Τουρκία έχει διαρήξει δυναμικά τις σχέσεις της με το Ισραήλ, και τους απανταχού Εβραίους, και που ταυτόχρονα η μικρή αυτή χώρα έχει πάρει τη στρατηγική απόφαση να «βάλει πλάτη» για τις θέσεις των Ελλήνων στην διεθνή σκακιέρα, μιά κίνηση που δεν είναι καθόλου εύκολη ως εγχείρημα. Φυσικά, υπάρχουν στρατηγικά οικονομικά συμφέροντα όπως τα ευρήματα στην ΑΟΖ του Ισραήλ (μέρος των οποίων μπορεί να απορροφήσει η Ελλάδα – ήδη έχουν ανακοινωθεί από την Noble του Τέξας) αλλά και τα πιθανά ευρήματα που η ίδια Αμερικανική εταιρεία πιθανολογεί ότι υφίστανται και στην ΑΟΖ της Κύπρου, κοντά στα σύνορα με την ΑΟΖ του Ισραήλ (κοίτασμα Leviathan στην Ανατολική Μεσόγειο).

Η χώρα μας δυστυχώς έχει γίνει θύμα της μακράς Αριστερής προπαγάνδας που έχει βάση στα χρόνια της ΕΣΣΔ, η οποία στήριζε τα λεγόμενα «δίκαια» των Παλαιστινίων και των υπολοίπων Αράβων. Σε αυτή την προπαγάνδα, δυστυχώς υπήρξε θύμα και μέρος των Ιεραρχών της Ελληνικής Εκκλησίας αλλά και διάφοροι ακραίοι της Δεξιάς όπως ο Κ. Πλεύρης και οι Χρυσαυγίτες, οι οποίοι έχουν καθαρά δεδηλωμένο ρατσιστικό προσανατολισμό εις βάρος του Εβραϊκού Εθνους, μέχρι που ορισμένοι δεν αναγνωρίζουν και το Ολοκαύτωμα. Τέτοιες θέσεις δυστυχώς έχουν εκφραστεί και από Ιεράρχες της Εκκλησίας όπως ο Μητροπολίτης Πειραιά πρόσφατα. Στις θέσεις αυτές έχουν προσχωρήσει και αρκετά λούμπεν στοιχεία κάθε παράταξης και πολιτικού χώρου, οι οποίοι σε ότι γίνεται διεθνώς, ανακαλύπτουν συνωμοσίες, συνωμότες, Σιωνιστές, Εβραίους, εταιρείες που διεθνως τις διοικούν Εβραίοι της διασποράς, και ότι άλλο μπορεί να κατεβάσει το φτωχό και πορωμένο μυαλό τους. Τα λούμπεν στοιχεία, μαζί και οι αμόρφωτοι Ιεράρχες, οι Πλεύρηδες και όλοι αυτο το σχετικό γραφικό γαϊτανάκι, παίζουν ένα συγκροτημένο παιγνίδι των Αριστερών που ως βάση τους έχουν την Αντι-Ισραηλινή και Αντι-Εβραϊκή συνομωσία και την στήριξη των Αράβων, φιλοσοφία από την οποία ακόμα και οι ίδιοι οι Αραβες έχουν αποχωρήσει πλέον, συνεργαζόμενοι πολλοί από αυτούς με το Ισραήλ πλέον αλλά και με το Εβραϊκό κεφάλαιο διεθνώς.

Δυστυχώς το κίνημα των λούμπεν συνομωσιολόγων έχει κάποια απήχηση και θα έχει όσο δεν ακούγονται ξεκάθαρες και συγκροτημένες θέσεις για την πορεία των Εθνικών Συμμαχιών και το ξεκάθαρο συμφέρον του Ελληνικού μας εθνους, να συγκροτήσει μιά μακρά δομή συνεργασίας με το Ισραήλ, τους Ισραηλίτες και τους Εβραίους επιχειρηματίες και τα λόμπυ τους σε όλη την υφήλιο και ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ.

Οι λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να προσχωρήσουμε ως Εθνος και όχι μόνον ως Ελλάδα σε αυτή τη λογική είναι οι εξής:

-          Σύνδεσμοι: Το Ισραήλ και η Ελλάδα εχουν κοινά χαρακτηριστικά και ιστορικά και ποιοτικά. Και οι δύο λαοί έχουν περάσει από γενοκτονίες και έχουν αντισταθεί σε κοινούς εχθρούς, εμείς στους Τούρκους και εκείνοι σε Αραβες μουσουλμάνους κυρίως (οι Χριστιανοί Αραβες έχουν φιλική σχέση με το Ισραήλ). Εχουμε το χαρακτηριστικό της διεθνούς εξάπλωσης και της δημιουργίας δραστηριοτήτων σε όλο τον κόσμο, αν και οι εβραίοι υπερβαίνουν των Ελλήνων ποιοτικά και ποσοτικά κατά πολύ. Αγαπάμε την ίδια μουσική και έχουμε κοινή κουλτούρα και οι θρησκείες μας  έχουν αλλησυνδεόμενα στοιχεία – πράγμα που δεν έχουμε με τα μουσουλμανικά έθνη. Εχουμε ομογένεια και ζητήματα γύρω από αυτήν όπως και προβλήματα μετανάστευσης τα οποία από καιρό έχει αντιμετωπίσει το Ισραήλ. Εχουμε βασικά έναν κοινό εχθρό, την Τουρκία αλλά και πολλούς άλλους που επιβουλεύονται τους λαούς μας, κυρίως μουσουλμάνους. Τέλος ίσως να είναι σύμπτωση, αλλά έχουμε και οι ίδιο γαλανόλευκες εθνικές σημαίες.

-          Συμφέροντα: Τα συμφέροντά μας συμπίπτουν στην Ανατολική Μεσόγειο και σε κανένα σημείο δεν αλληλοσυκρούονται. Το ζήτημα της διαχείρισης της ΑΟΖ του Ισραήλ γεννά κινδύνους συναφείς με την ΑΟΖ της Κύπρου. Επίσης η ΑΟΖ του Καστελλορίζου-Κρήτης που έχει ήδη αναγνωριστεί από το Ισραήλ, ίσως να κρύβει υδρογονάνθρακες στων οποίων την εξώρυξη μπορεί να συνδράμει σημαντικά το Ισραήλ αλλά και εταιρείες που συνδέονται με αυτό (π.χ. Noble). Τα αμυντικά μας θέματα συνδέονται επίσης. Το Ισραήλ διαθέτει τεράστια τεχνογνωσία σε θέματα άμυνας αλλά και έχει μιά εξαιρετική οργάνωση αντικατασκοπίας, τη Mosad η οποία έχει πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών και οργανωτικής εμπειρίας και θα μπορούσε να συγκροτήσει μιά αντίστοιχη οργάνωση στην Ελλάδα, για την προστασία Κύπρου και Ελλάδας από τα Τουρκικά (και άλλα) συμφέροντα. Το Ισραήλ επίσης διαθέτει εξαιρετικό κορμό τεχνολογικών εταιρειών με διεθνή παρουσία και πωλήσεις, και με πατέντες σε πολλά προϊόντα αιχμής, οι οποίες θα ήταν εφικτό να επεκταθούν στην Ευρωπαϊκή αγορά μέσω της Ελλάδας.

-          Διεθνής θέση: Η μεγάλη και ευημερούσα κοινότητα των Εβραίων της Νέας Υόρκης και γενικότερα των ΗΠΑ, στηρίζουν το Ισραήλ και έχουν κάνει ένα πολύ καλά δομημένο lobby για την προώθηση των συμφερόντων του στην πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, το οποίο όλοι γνωρίζουμε τι θετικά αποτελέσματα έχει. Οι Εβραίοι κρατούν στα χέρια τους μεγάλες τράπεζες και επενδυτικές εταιρείες οι οποίες έχουν την γνώση και (αν το θελήσουμε μπορεί να έχουν) την διάθεση να βοηθήσουν την Ελλάδα να αναδιοργανωθεί ποιοτικά και ουσιαστικά και να γίνει μιά ανταγωνιστική χώρα. Στη χειρότερη των περιπτώσεων η εβραϊκή κοινότητα, μπορεί να βοηθήσει Ελληνες να σπουδάσουν στις ΗΠΑ και να βρούν καταπληκτικές ευκαιρίες στην μετέπειτα ζωή τους. Απόλυτο και αδιαμαρτύρητο στοιχείο για τα συμφέροντά μας είναι η ολοκληρωτική συνεργασία του έθνους μας με το εβραϊκό έθνος σε όλους τους τομείς.

-          Φιλοσοφία: Εχουμε να μάθουμε πολλά από την φιλοσοφία της αλληλοκάλυψης και της συνεργασίας των εβραίων, στον μέγιστο βαθμό. Οι Ελληνες δεν το κάνουν αυτό, πουθενά στον κόσμο. Μάλλον επικρατεί σε αυτούς η ζήλια και ο φθόνος παρά η συνεργασία και αλληλοκάλυψη. Θα έχουμε πολλά να μάθουμε από τον τρόπο που οι Εβραίοι λειτουργούν και να γίνουμε «ενα» μαζί τους για την επίτευξη στόχων με την βοήθειά τους.

Ηρθε η ώρα να σβύσουμε αριστερίστικα συνθήματα, ανοησίες των γραφικών Πλεύρηδων και ελαφρότητες ορισμένων ιεραρχών μας (που δυστυχώς έφτασαν να μην δέχονται την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος), τις συνομωσιολογίες των λούμπεν και τον λαϊκιστικό μηδενισμό που κρύβει φτηνιάρικα ρατσιστικά στοιχεία και να βγούμε μπροστά, χέρι-χέρι με τον Ισραηλιτικό και γενικότερα Εβραϊκό λαό ως σύμμαχοι και συνεργάτες. Να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ στα εθνικά και οικονομικά ζητήματα και να αξιοποιησουμε στο μέγιστο τις εμπορικές συναλλαγές που συνδέουν τις δύο χώρες και τους δύο λαούς γενικότερα.

Η Ελλάδα είναι καιρός να αλλάξει, να μην λειτουργεί ρατσιστικά και φοβικά, όπως το αριστερό κίνημα θέλει να της επιβάλλει, αλλά ανοιχτά, εκτιμώντας τα συμφέροντά της και χτίζοντας συμμαχίες που μπορούν να αντέξουν για πολλά χρόνια και οι οποίες αν «δουλευτούν» σωστά είναι εφικτό να δώσουν πολύ σημαντικά αποτελέσματα, σε μέγεθος, χρόνο και σε ποιότητα.

----

Για τον συγγραφέα: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964, σπούδασε Νομικά στο ΔΠΘ Κομοτηνής αλλά δεν εξάσκησε νομικό επάγγελμα. Από το 1999 ζεί στην Βουλγαρία όπου έχει δημιουργήσει ένα fund ακινήτων και πράσινης ενέργειας, με το όνομα Arceland Management. Εϊναι επίσης, πρόεδρος της Bullpoa, της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων της Βουλγαρίας.

Ενας νέος Εμφύλιος πόλεμος γεννιέται, ας τον σταματήσουμε πριν γενικευτεί

Τού Χρήστου Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Τελικά το Facebook δίνει πολύ μεγάλη δυνατότητα στην επικοινωνία μέσω του διαδικτύου. Για ανθρώπους που είναι στο εξωτερικό, όπως εγώ και άλλοι, μας δίνεται μιά τεράστια ευκαιρία να νιώθουμε τον πραγματικό παλμό της κοινωνίας στην πατρίδα, από την οποία απουσιάζουμε. Εναν παλμό που συνεχώς αλλάζει και μεταλλάσεται και δημιουργεί μιάν κοινωνία διαφορετική από αυτήν που αφήσαμε πίσω, όταν αποφασίσουμε να διαλέξουμε άλλους τόπους για να πορευτούμε.

Το FB λοιπόν και τα άλλα μέσα δικτύωσης μας κοινοποιούν άρθρα, δημοσιεύματα αλλά και συζητήσεις από τις οποίες μπορείς να αφουγκραστείς τη σκέψη και τον ρυθμό της κοινωνίας, στην Ελλάδα. Οι επαφές μου κυρίως είναι με άτομα που εκφράζουν την λεγόμενη συντηρητική κοινωνία, αυτή που ανήκει και εκφράζεται στον Κεντροδεξιό χώρο. Μιλώ με πολλά άτομα που φυσικά έχουν, ο καθένας, τις δικές τους απόψεις και σχόλια. Διαπιστώνω λοιπόν μερικά γεγονότα τα οποία με ανησυχούν καθώς είναι προάγγελος αλλαγών οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, μεγαλύτερο ίσως από αυτό που σήμερα επικρατεί στην Ελληνική κοινωνία.

Αυτό που βλέπω και με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι η χειραγώγηση του εύλογου θυμού και απόγνωσης από τις επιπτώσεις του Μνημονίου και της πολιτικής της Τρόϊκας, από μιά αριστερίστικη νοοτροπία που με τον καιρό επεκτείνεται, προβάλεται και «προβάρεται» σε κάποιες συγκεκριμένες πράξεις, όπως αυτή με τα διόδια. Αυτή η νοοτροπία είναι η Ανυπακοή στο κράτος και στις αποφάσεις του και στην εύλογη λειτουργία της κοινωνίας. Πολλοί θα βιαστούν να πούν «ναι, γιατί όχι; Το κράτος πώς φαίρεται στον πολίτη; Δείτε πού φτάσαμε!». Θα συμφωνήσω με την επισήμανση, αλλά δεν θα μπορούσα σε καμμία περίπτωση να συμφωνήσω με τις μορφές αντίδρασης του κοινωνικού συνόλου.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω με το να βλέπω τους ήρωες της ανυπακοής τύπου Απόστολου Γκλέτσου, να γίνονται παράδειγμα κοινωνικής συμπεριφοράς και να τους τιμά και η κεντροδεξιά κοινωνία με επιφωνήματα στο διαδίκτυο αλλά και με την ίδια τη συμμετοχή στο παράδειγμα που δίνουν, στο να επαναστατούν ενάντια στα διόδια με όποια αποτελέσματα μπορεί αυτό να έχει για την κοινωνία.

Ακούω επίσης από κεντροδεξιούς πολίτες της Ελλάδας να κατακρίνουν την επιχειρηματικότητα («όλοι είναι το ίδιο» επειδή κάποιοι επιχειρηματίες συμμετείχαν στον γρηγορο πλουτισμό λόγω του στρεβλωμένου ελληνικού οικοδομήματος), ή στην απαξίωση φημισμένων πανεπιστημίων όπως το London School of Economics, επειδή κάποιοι πολιτικοί μας που πέρασαν από αυτό, δεν κατάφεραν να διοικήσουν το κράτος επιτυχώς. Ακόμα πολύ περίεργο μου ακούγεται όταν πολλοί φίλοι απαξιώνουν λαούς και εκφράζουν ρατσιστικές σκέψεις όπως τα λόγια εναντίον των Ισραηλιτών, ας πούμε, όχι μόνον από πολίτες αλλά και από εκπροσώπους της Εκκλησίας που έργο τους είναι να διαδίδουν την αγάπη και όχι το μίσος.

Αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να μεγαλώσουν με τον τρόπο που μεγάλωσε και καθιερώθηκε η αντίδραση στα διόδια. Μπορεί η κοινωνία να αρχίσει να είναι ανυπάκοη και σε άλλα ζητήματα της καθημερινότητας, όπως στον αστυνομικό, στην εφορία, και σε όποιο στέλεχος εκπροσωπεί το κράτος, συναντά. Μιά τέτοια ανυπακοή σταδιακά σχίζει το κοινωνικό συμβόλαιο κοινωνίας – κράτους πάνω στο οποίο λειτουργεί η Ελλάδα  από την μεταπολεμική της κρατική μορφή μέχρι σήμερα. Η καταστρατήγηση αυτού του συμβολαίου κοινωνικής συναίνεσης, ήταν ανέκαθεν η επιθυμία και η προσπάθεια των κομμουνιστών και των Συριζαίων αριστεριστών. Μιά συνεχής ανταρσία έναντι του καθιερωμένου συστήματος συμπεριφοράς κράτους-κοινωνίας και κοινωνίας-κράτους, αυτού του συστήματος που έχει γίνει η βάση του πολιτισμού μας. Βέβαια στα συστήματα του αριστερού κράτους, όπου εφαρμόστηκε ο Κομμουνισμός, το σύστημα ακολούθησε την καταστολή με την μεγαλύτερη δυνατή προσύλωση.

Η δημοκρατία μας δεν είναι δυνατόν να ακολουθήσει την καταστολή. Αν επιλέξει μιά τέτοιαν οδό, θα καταλήξει στο τέλος να πυροδοτεί μεγαλύτερες εξεγέρσεις και μιά συνολική ανάφλεξη του κοινωνικού ιστού, που ίσως και να οδηγήσει σε αθλιότητες. Ομως θα πρέπει να έρθει κοντύτερα στην κοινωνία και να την ηρεμήσει με κάποιον τρόπο πριν αυτή οδηγηθεί σε μιά πιό γενικευμένη εξέγερση κάτω από τη σημαία της Ανυπακοής που προωθούν οι Κομμουνιστές και οι άλλοι αριστεριστές, με αρκετή μαεστρία.

Η εξέγερση κατά του συστήματος, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε μιά ρήξη του λεγόμενου «κοινωνικού συμβολαίου». Δηλαδή να γίνει ο απλός πολίτης δικαστής στην καθημερινότητα και να αρνείται να πληρώνει εισητήρια στα μέσα μεταφοράς, τους φόρους που χρωστά, να χειροδικεί ενάντια στους εκπροσώπους της πολιτείας και να καταστρέφει κάθε είδους μπάρες όπως αυτές των διοδίων – μόνο και μόνο επειδή θεωρεί ότι έχει αυτοδίκαιο δικαίωμα σε μιά τέτοια επιλογή. Και όταν πλέον έρχεται αντιμέτωπος με την αστυνομία, να χειροδικεί και να της πετά μολότωφ, θεωρώντας ότι αυτό είναι κάτι το σωστό ως επιλογή.

Αν σπάσει λοιπόν το «κοινωνικό συμβόλαιο» η κοινωνία μας θα οδηγηθεί πιθανόν σε μιά εσωτερική διαμάχη, ένα είδος εμφυλίου, όπου οι μέν θα κατηγορούν τους δε για την “κακή τους μοίρα», κάτι που πρεσβεύει η θεωρία της Κομμουνιστικής Επανάστασης. Η κατάληξη σε ένα τέτοιο ρίσκο, θα είναι η αμφισβήτηση και η κατάρρευση του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος και η πιθανή ανάδειξη νέων ηγετών, που θα βγούν μπαρουτοκαπνισμένοι από τα γεγονότα και τις καταστάσεις μιά τέτοιας ανωμαλίας.

Περιττό βέβαια να πώ ότι η χώρα, σε μιά τέτοια περίπτωση, θα ακολουθήσει το δρόμο της διάλυσης και της οικονομικής κατάρρευσης αφού δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες της υποχρεώσεις απεναντι στους δανειστές της.

Πιστεύω πως κανένας δεν θα το ήθελε αυτό πλην των Συριζαίων και του ΚΚΕ. Εκείνοι το διαδίδουν ανοιχτά και δεν κρύβουν ότι είναι η επιλογή τους. Ολος ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να ακολουθεί την ήπια γλώσσα της λογικής και της στήριξης του δημοσίου συμφέροντος έναντι της αυτοδικίας και της μετατροπής κάθε αυτόνομου πολίτη σε δικαστή και κριτή. Σε αυτό θα πρέπει να συνεργαστούν και τα ΜΜΕ τα οποία προβάλλουν με τρόπο που ξεπερνά τα όρια, κάθε εξέγερση δικαίωνοντας καθ’ ουσία αυτή την πρακτική.

Ο κόσμος της σύγχρονης κεντροδεξιάς, ο μετριοπαθής πολίτης δεν είναι δυνατόν να συγχρωτίζεται αβίαστα με τέτοιες απόψεις και πρακτικές. Θα πρέπει να σκέπτεται και να ενεργεί με σύνεση απέναντι στο ρίσκο να πυροδοτήσει με τις πράξεις του τη γενικότερη ανυπακοή στο Σύστημα που θα τον μετατρέψει σε όργανο στα χέρια των διαφόρων αριστεριστών που χρησιμοποιούν την πρακτική αυτή ως κανόνα.

Η Νέα Δημοκρατία, ως εκφραστής του χώρου της μετριοπάθειας και της αλληλεγγύης μέσα από την συνεννόηση, την ανάπτυξη και τη σύμπνοια του κοινωνικού ιστού, θα πρέπει να αρθρώσει λόγο ουσίας και όχι επανάστασης πάνω σε όλα τα ζητήματα. Δεν θα πρέπει να φοβάται να καταδικάζει πρακτικές ανομίας, αλλά να τις στηλιτεύει με συγκεκριμένες θέσεις και επιχειρήματα. Η ελληνική κοινωνία και οι απανταχού Ελληνες ανά τον κόσμο, έχουν ανάγκη από διαμόρφωση ενός πλαισίου Αλληλεγγύης που θα οδηγήσει το Εθνος μας σε ανόρθωση, ηθική και οικονομική, και πάλι. Αυτή η αλληλεγγύη βρίσκεται στην προστασία του Κοινωνικού Συμβολαίου και των δομών που επιτύχαμε να κτίσουμε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Κομμουνιστών στον Εμφύλιο.

Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν, μιά νέα νίκη του Αριστερισμού και των Επαναστατικών πρακτικών μέσα από την χρήση της απόγνωσης των Ελλήνων. Ας προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε για το δίκαιο μέσα από την εφαρμογή των κανόνων και του Κοινωνικού Συμβολαίου.

---

Ο Χρήστος Ν. Μουρούτης είναι μόνιμος κάτοικος της Σόφιας, Βουλγαρίας από το 1999. Αρθρογραφεί στα ελληνικά, σε διάφορα blogs και είναι ο μόνος ξένος στην Βουλγαρία που γράφει στην τοπική γλώσσα.

Mερικές σκέψεις παραπάνω στο «Κόμμα του Πολέμου» του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη

Γραμμένο από τον

Χρήστο Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του δικηγόρου Φαήλου Κρανιδιώτη με τίτλο «Το κόμμα του Πολέμου» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» πριν τρείς μέρες. Ζήλεψα αλήθεια την ροή του λόγου του κειμενογράφου που για πρώτη φορά, τον διάβαζα, αν και είναι παλιός και με πολλά δημοσιεύματα. Ζήλεψα ακόμα και την ιδιαίτερη ορμή που έχει, μιά ορμή που είναι ξεκάθαρη και σπάζει κόκκαλα με τον τρόπο που εκφράζεται. Θα ήθελα πολύ να είχα γράψει αυτό το κείμενο γιατί με καλύπτει απόλυτα, και μάλιστα με καλύπτει με τρόπο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε σε μία του τελεία. Μετέφρασα τον κύριο κορμό του άρθρου αυτού και ετοίμασα ένα κείμενο για τον Βουλγαρικό Τύπο, όπου είμαι ο μόνος ξένος, κάτοικος Σόφιας, που γράφει στην τοπική γλώσσα. Κάτι για το οποίο ευχαριστώ τον συγγραφέα δικηγόρο Φαήλο, τον οποίον δεν γνωρίζω ατομικά, αλλά με συγκινεί απόλυτα ο λόγος του και η απόλυτη επαφή του με την πραγματικότητα.

Συνδύασα ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει στο Olympia παλιώτερα και είναι διαθέσιμο στο δικό μου προσωπικό site (http://www.mouroutis.com/news.php?cat=3&cp=0&newsid=59) αναφορικά με τις αντιδράσεις της Τουρκίας στις ανακαλύψεις υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου και στην πιθανή ασυμφωνία στον διαμοιρασμό του ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου κάτω από το Καστελόριζο, μεταξή της Κρήτης και της Κύπρου. Για το άρθρο αυτό και το περιεχόμενό του είχα κάνει αρκετές συζητήσεις με τον επιφανή ακαδημαϊκό Sir Βασίλη Μαρκεζίνη που ζεί και εργάζεται στην Αγγλία, και ο οποίος έχει ασχοληθεί πολύ με το ζήτημα. Ο άνθρωπος αυτός μου έκανε την τιμή να μού μιλήσει και να μοιραστεί τις ανησυχίες του μαζί μου, εν μέρει συμφωνώντας και εν μέρει όχι με τα λεγόμενά μου.

Αυτά λοιπόν που αναφέρει ο αγαπητός Φαήλος είναι πάνω απ’ όλα ξεκάθαρες ενδείξεις της πολιτικής που ακολουθεί η Τουρκία και βασίζεται ξεκάθαρα στο δόγμα του Ahmet Davutoglu οπως αυτό έχει αναλυθεί με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του για το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας. Η Τουρκία του Erdogan ακολουθεί μιά συγκεκριμένη πολιτική που έχει πολύ σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και η οποία στηρίζεται στις βασικές ιδέες και παραδοχές του Οθωμανισμού, μέσα σε ένα μοντέρνο, σημερινό, κλίμα και σε μιά πολύ ξεκάθαρη γεωπολιτική θεώρηση.

Η Τουρκία ετοιμάζεται πάντα για πόλεμο και απειλεί, ώστε να μπορεί να μαζέυει αποτελέσματα με την διπλωματία του δυνατού, αφού αυτή φαίνεται ότι λειτουργεί και έχει αποτελέσματα στην δική μας ευρύτερη περιοχή. Η Τουρκία ετοιμάζεται προσεκτικά και σε βάθος χρόνου για τις εξής κινήσεις:

·         Θέλει να έχει μιά όσο το δυνατόν καλύτερη επιρροή στα διάφορα μικρά Βαλκανικά κράτη, πρώτον τα Μουσουλμανικά και μετά τα άλλα, δημιουργώντας εκ νέου μιά νέα Οθωμανική πολιτική, σε κράτη με αυτόνομα σύνορα. Η πολιτική αυτή έχει αποτελέσματα ήδη με την Βοσνία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ και το Κόσοβο. Η ΠΓΔΜ είναι κατά το πλείστον ορθόδοξη, αλλά η κρίση της με την Ελλάδα, βοηθά την καλύτερη προσέγγιση με την Τουρκία. Συντηρεί με έμφαση τις μειονότητες στην Βουλγαρία (13% του πληθυσμού και το κόμμα DPS που μέχρι να εκλεγεί η κυβέρνηση Μπορίσοβ συμμετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις) και προωθεί τα αποσχιστικά κινήματα, ιδιαίτερα αυτό των Τούρκων της Δ. Θράκης στην Ελλάδα ώστε να συντηρεί πίεση.

·         Προσπαθεί να προωθήσει όρια μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας όπως και των Σλάβων της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας, στο επίπεδο των κοινωνιών, ώστε να αναχθούν τα διάφορα μικροζητήματα σε ρατσιστικές και κοινωνικές διαφορές λαών που έχουν ομόδοξο «πιστεύω», κοινή παράδοση και αγαπημένο μεταξύ τους πνεύμα.

·         Ενισχύει συστηματικά και πιθανόν χρηματοδοτεί κιόλας την αθρώα εισροή πεινασμένων Ασιατών μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα, με στόχο να δημιουργηθεί πρόβλημα, οικονομικό και κοινωνικό «εκ των έσω» στην Ελληνική κοινωνία, με σκοπό να αδυνατιστεί η φωνή και η στάση της Ελλάδας ως χώρας έναντι των πολιτικών της Τουρκίας.

·         Πιέζει μέσω της ηγεμονικής πολιτικής της την Ελλάδα σε όλα τα διμερή ζητήματα (ΑΟΖ Μεσογείου, Αιγαίο κ.α.), καθιστώντας υποτελή και περίγελο παγκοσμίως τον Ελληνα πρωθυπουργό, που τον εμφανίζει σχεδόν ως «φόρου υποτελή» στον Σουλτάνο, σε μιά συνάντηση πασάδων για την εναρμόνιση της δικής τους πολιτικής που είναι κατά βάση επιθετική προς την Ελλάδα.

·         Αυτό που έχει λιγότερη άμεση σχέση με την Ελλάδα, είναι ότι προσπαθεί να παίξει ηγεμονικό ρόλο στον πλούσιο κόσμο των Αράβων όπου η Ελλάδα είχε καλά αλλά μη οργανωμένα ερείσματα για πολλές δεκαετίες. Αυτό βέβαια δεν το κάνει για να «στριμώξει» την Ελλάδα αλλά για να πετύχει ωφέλη σε μιά νέα πολιτική προς την Ανατολή που είναι καθόλα αντίθετη από το Κεμαλικό μοντέλο της σύγχρονης Τουρκίας.

Για εμάς δυστυχώς, η Κυβέρνηση Παπανδρέου, το μόνο που δεν μας έχει κάνει είναι να μας υποχρεώσει να γυρίσουμε στην Οθωμανική παράδοση του να φοράμε το Κόκκινο φέσι. Τόσο βαθύτερα μας οδηγει ο κ. Παπανδρέου στην υποτέλεια προς την νέα Οθωμανική Τουρκία, που πρακτικά ανοίγει στην γείτονα και στον σύγχρονό της Σουλτάνο τον δρόμο να χαράξει το τι και το πώς θα δεχόμαστε και μέχρι ποιά όρια θα φτάνουμε ως κράτος και ως λαός.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα βήματα στα οποία η Ελλάδα και ο Ελληνισμός θα πρέπει να δώσει άμεση προσοχή είναι τα ακόλουθα, και άμεσα μάλιστα:

§  Δυναμικότερη εμβάθυνση των σχέσεων των λαών της Βουλγαρίας και της Ελλάδας. Αρκετά με τις δεξιώσεις και τις πολιτιστικές ανταλλαγές. Ας δοθούν στους Βούλγαρους πολίτες κίνητρα για να αγοράζουν οικίες στην Β. Ελλάδα (παραθεριστικές) κάτι που επιθυμούν πολύ. Υπάρχουν πάνω από 100.000 Βουλγάρους που έχουν άμεση δυνατότητα να το κάνουν και μεγάλο μέρος από αυτούς το επιθυμεί. Ας δώσει η κυβέρνηση κάποιο φορολογικού είδους κίνητρο που να τους οδηγεί στην Ελλάδα ως πρωταρχική επιλογή. Επίσης αλλα κίνητρα μπορεί να είναι (α) η επιδοτούμενη εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας (β) η επιδότηση ταξιδιωτών από την Βουλγαρία στην Ελλάδα καθώς και άλλες ενέργειες που θα ενισχύουν την συνεργασία, την ομόνοια και τον συγχρωτισμό των δύο λαών σε ισόνομη βάση.

§  Κλείσιμο του ζητήματος με την ΠΓΔΜ και ενδυνάμωση των σχέσεων με τους Σλαβόφωνους Βουλγάρους κατοίκους της ΠΓΔΜ που αποτελούν το 60% περίπου. Ο λαός αυτός είναι ομόδοξος με τους Ελληνες, μιλούν την «μακεδονική» γλώσσα που είναι 95% καθαρή Βουλγαρική και έχουν την ίδια ιστορία και ήρωες όπως οι υπόλοιποι Βούλγαροι. Για εμάς που ζούμε στην περιοχή, κατανοούμε και γνωρίζουμε ότι οι Σλαβόφωνοι της ΠΓΔΜ και οι Βούλγαροι θεωρούν εαυτούς ένα έθνος. Αυτό το έθνος συνολικά πρέπει να το έχουμε κοντά μας, συγχρωτισμένο και σε απόλυτα αδελφική σχέση μαζί μας. Είναι πολύ δαπανηρό για τα συμφέροντά μας ως Ελλήνων να τους κρατάμε μακριά μας και να τους αφήνουμε στα χέρια άλλων. Δεν είναι εχθροί μας αυτοί οι πολίτες. Είναι θύματα μιάς κατάστασης την οποία πρέπει να κλείσουμε.

§  Ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ και τους απανταχού Εβραίους, στη μεγαλύτερη δυνατή έμφαση, περιλαμβανόμενης και της ενίσχυσης της Θεσσαλονίκης με τον παλαιό της Εβραϊκό πληθυσμό. Το Ισραήλ εχει τεράστια επιρροή σε διεθνείς πολιτικές αποφάσεις, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, και το θέλουμε αδελφοποιημένο μας σύμμαχο. Οσο και να αντιδρώ στα ζητήματα με την Τουρκία, θεωρώ πολύ θετική την κίνηση της κυβέρνησης προς την κατεύθυνση αυτή. Σύσφιγξη των σχέσεών μας με το Εβραϊκό στοιχείο στις ΗΠΑ, που αποτελεί τον βασικό κορμό του τραπεζικού και επενδυτικού συστήματος στις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο. Χρησιμοποίηση της τεχνογνωσίας και της τεχνολογίας του Ισραήλ με επενδύσεις των Ισραηλιτων στην Ελλάδα.

§  Στενότερη συνεργασία και επαφή με την Ρωσία, το Ιραν, τη Συρία και το Ιράκ – στο Αραβικό και Κουρδικό του στοιχείο ώστε να μπορεί η Ελλάδα να έχει λόγο στις σχέσεις όλων αυτών των κρατών στις στρατηγικές τους επιλογές με την Τουρκία.

§  Προσεγμένη επαφή και συνεργασία με την Τουρκία, για την οποία πεποίθησή μου είναι ότι μπορεί κάποια στιγμή να κάνει το στρατηγικό λάθος και να καταλάβει αναίμακτα κάποιο από τα νησιά μας ώστε να μας εμποδίσει σε θέματα όπως αυτό με την Ανατολική ΑΟΖ. Θα πρέπει να είμαστε αμείληκτοι στις πιέσεις τους, να προωθήσουμε τα 6 μίλια σε 12 στο Αιγαίο, όπως έχουμε δικαίωμα και να αφήσουμε την Τουρκία να εκτεθεί δημιουργώντας άσκοπες περαιτέρω τριβές με τον Δυτικό κόσμο, τις οποίες μπορούμε να εκμεταλλευτούμε.

Προχώρησα ένα βήμα παραπάνω σε αυτά πο έγραψε ο δικηγόρος και κειμενογράφος κ. Κρανιδιώτης, εκθέτοντας τις σκέψεις μου. Αποψή μου είναι ότι τα γεγονότα είναι εξαιρετικά ρευστά στην περιοχή και οι κίνδυνοι για θερμά επεισόδια είναι πραγματικά υπαρκτοί. Θα πρέπει να τους αποτρέπουμε καθόσον τα όποια επεισόδια θα έχουν επιπλέον αρνητικές επιπτώσεις στην κακή οικονομία της Ελλάδας, αλλά από την άλλη πλευρά θα πρέπει να κρατάμε σθεναρή και πατριωτική αντιμετώπιση απέναντι σε έναν γείτονα του οποίου τον τρόπο και τη σκέψη γνωρίζουμε πολύ καλά επί εκατονταετίες.

---

Σχετικά με τον συγγραφέα: Ο Χρήστος Ν. Μουρούτης έχει γεννηθεί στην Αθήνα και έχει σπυδάσει νομικά. Είναι μόνιμα εγκατεστημένος στη Σόφια της Βουλγαρίας από το 1999. Είναι ιδρυτής και διαχειριστής της εταιρείας Arceland Management που κάνει διαχείριση θεσμικών επενδυτικών κεφαλαίων στον τομέα του real estate και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πρόεδρος της BULLPOA που είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας στη Βουλγαρία.

Η επανάσταση «της μπάρας» εχει ανάγκη από άμεση κρατική απάντηση

Του Χρήστου Ν. Μουρούτη

cm@arceland.net

Αυτη η κατάσταση με τα διόδια και η λαϊκή οργή πάνω στις μπάρες, με βρίσκει γενικά αντίθετο, ως εκδήλωση. Είμαι βέβαια άτομο που ζώ εκτός της Ελλάδας (στη Βουλγαρία) και δεν έχω πλήρη εικόνα όπως οι συμπατριώτες μου, που κάθε μέρα χρησιμοποιούν τις εθνικές οδούς. Δεν είναι ωστόσο δυνατόν για τα μέσα ενημέρωσης και τους διάφορους πολιτικάντηδες να προβάλλουν προς τον απλό κόσμο την παρανομία ως μιά δήθεν επαναστατική πράξη ενάντια σε κάποιο κακό κατεστημένο.

Οι συμβασιούχοι, τα διάφορα επιχειρηματικά σχήματα που ανέλαβαν τις εθνικές οδούς τις πήραν με παραχώρηση, με βάση μία πρόταση συμφωνίας από την Κυβέρνηση. Με βάση αυτή την πρόταση λειτουργούν και συγκεντρώνουν διόδια αλλά και κατασκευάζουν ταυτόχρονα και την Ιόνια Οδό στη Δυτικό μέρος της χώρας, που κατά κοινή ομολογία, είναι δρόμος με πολύ χαμηλή αναμενόμενη κίνηση και δεν είναι σε θέση από μόνος του, οικονομοτεχνικά, να αυτοχρηματοδοτήσει το έργο.

Εκείνο που ωστόσο δεν έγινε σαφές από την παραχώρηση και δεν θα έπρεπε να υφίσταται, είναι να ταξιδεύει κάποιος από την Αθήνα ως την Θεσσαλονίκη σε έναν ημιτελή δρόμο και να σταματάει συνέχεια για να πληρώνει διόδια. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται σε κανένα πολιτισμένο κράτος. Υπάρχουν συστήματα πληρωμής κατά την έξοδο όπως στις οτοστράντες της Ιταλίας, που είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να ισχύσει για την Ελληνική πραγματικότητα. Η εικόνα των πολλαπλών και συνεχομένων διοδίων είναι ενοχλητική ως κατάντια και δεν προβάλλει την Ελλάδα ως μιά πολιτισμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν όλες οι άλλες χώρες έχουν κατασκευάσει δίκτυα προ 30 και 40 ετών και τα διαχειρίζονται με πολύ πιό εξελιγμένα τεχνικά συστήματα που είναι φιλικά προς τον πολίτη και ταυτόχρονα δεν διακόπτουν συνεχώς την κίνηση όπως στην Ελλάδα.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν είναι ότι η Ελλάδα, κάποια στιγμή, έστω και με τα σημερινά της προβλήματα, θα πρέπει να αποκτήσει ένα φυσιολογικό δίκτυο. Το ΠΑΘΕ είναι ένας δρόμος μόνο 500 χιλιομέτρων. Η Ελλάδα έχει απορροφήσει τεράστια κονδύλια από την ΕΕ και ακόμα δεν έχει καταφέρει να τον ολοκληρώσει και να παράσχει στους πολίτες έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον δρόμο Κορίνθου-Πατρων-Πύργου, ο οποίος είναι ενας μικρός επαρχιακός δρόμος που έχει μετονομαστεί σε Εθνική οδό και έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες συμπολίτες μας. Αυτός ο δρόμος πρέπει να κατασκευαστεί όσο το δυνατόν γρηγορώτερα, έστω και με τον τρόπο που έχει επιλεγεί από την πολιτική ηγεσία. Δεν είναι δυνατόν εμείς οι πολίτες, να δημιουργούμε προσκόματα στις κοινοπραξίες, με θεατρινισμούς και ανταρσίες γιατί το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να τους επιτρέπουμε να βρίσκουν δικαιολογίες για την καθυστέρηση ολοκλήρωσης του έργου.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς, όταν ανέλαβε την εξουσία, αντί να συνεχίσει και να βελτιώσει την πολιτική του κ. Σουφλιά με τις παραχωρήσεις, κατήργησε την παραχώρηση του περιμετρικού του Υμηττού που ήταν προέκταση της Αττικής Οδού και δεν εξέτασε τα χρονοδιαγράμματα τα οποία αφορούν τις υπόλοιπες κοινοπραξίες και παραχωρήσεις ώστε να παράσχει στον πολίτη τις πειστικές λύσεις ότι τα έργα γίνονται επιτέλους και θα παραδοθούν κάποτε στην κυκλοφορία, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Σε αυτή τη χρονική στιγμή της μεγάλης «ειδικής» ελληνικής κρίσης, κατά την οποία οι κοινοπραξίες αδυνατούν να βρούν κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τα έργα και να τα παραδώσουν στην ώρα τους, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να είναι αρωγός και να σταθεί δίπλα στις επιχειρήσεις βρισκοντας λύσεις και εξασφαλίζοντας την ομαλή τους ρευστότητα.

Η κυβέρνηση επίσης, δεν κάθησε να ελέγξει τον αριθμό και τα κόστη των διοδίων στο ΠΑΘΕ και την γενικότερη εικόνα που τα διόδια αυτά δημιουργούν για την χώρα, για τους επισκέπτες και για τον πολίτη. Η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογικό να γεννά αντίδραση και αν δεν ελεγχθεί θα γίνει ακόμα πιό μεγάλη με το πέρασμα του χρόνου. Οι μπάρες στο μέλλον θα σπάνε αντί απλά να σηκώνονται και ο κόσμος θα μεταφέρει την οργή του στους απλούς υπαλλήλους των εταιρειών που καμμία ευθύνη δεν έχουν για την όλη κατάσταση.

Αποψή μου είναι ότι το ζήτημα αυτό έχει πλέον οριμάσει και ζητά μιά επιτακτική λύση. Το κράτος πρέπει άμεσα να κάτσει στο τραπέζι και να συζητήσει με τις κοινοπραξίες:

·         Για το ΠΑΘΕ: Να βάλει ένα τελικό και ολοκληρωτικό διάγραμμα ολοκλήρωσης των κατασκευών που θα εξασφαλίζει την παράδοση του έργου και θα εφαρμόζει ένα διαφορετικό πρόγραμμα εισόδου – εξόδου των αυτοκινήτων και πληρωμής των διοδίων στη βάση του μοντέλλου που εφαρμόζει η Ιταλία. Νομίζω ότι το τέλος του 2012 θα πρέπει να είναι ένας λογικός στόχος.

·         Για την οδό Κορίνθου-Πάτρας-Πύργου: εκεί θα πρέπει να εξεταστεί το όλο πλέγμα της παραχώρησης εκ νέου. Τα διόδια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε αυτόν τον δρόμο – η αντίδραση του κόσμου είναι λογική. Ωστόσο, αφού υπάρχουν και τα εισπράττει η κοινοπραξία, θα πρέπει να ερευνηθεί λεπτομερώς η πρόοδος της σύμβασης σχετικά με τις κατασκευές και η ομαλή ολοκλήρωσή της. Η χώρα έχει ανάγκη από έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο στο σημείο αυτό, που να παράσχει ασφάλεια και να σταματήσει δια παντός τα δυστυχήματα.

·         Θα πρέπει στο πακέτο της συμφωνίας να παραχωρηθεί και η Εγνατία από την οποία περνά μεγάλος όγκος κίνησης φορτηγών, από την Τουρκία και άλλες χώρες, προς Ιταλία και Ευρώπη. Σε αυτό τον δρόμο θα πρέπει να εισπράττονται διόδια για να αποπληρωθεί η επένδυση κάποτε και όχι να χρησιμοποιείται δωρεάν. Επίσης είναι καλό να οριστεί διαχειρίστρια μιά ιδιωτική εταιρεία για να είναι ο δρόμος καθαρός, σωστά οργανωμένος και τεχνικά άρτιος.

·         Επίσης θα πρέπει να «ζωντανέψει» το πρόγραμμα παραχωρήσεων στην Αττική με τις επεκτάσεις της Αττικής Οδού. Μέσα σε μιά τόσο μεγάλη κρίση, όπως η σημερινή, που σίγουρα θα έχει έντονες επιπτώσεις στη χώρα για περισσότερο από μιά δεκαετία, οι παραχωρήσεις θα μπορούσαν να προσφέρουν μιά σημαντική οικονομική δραστηριότητα σε εταιρείες και υπεργολάβους.

·         Τέλος θα πρέπει να βρεθεί μιά σίγουρη ενδιάμεση εξασφάλιση των κατοίκων των περιοχών που ζούν παραπλεύρως των διοδίων και αναγκάζονται να μπαίνουν και να βγαίνουν στο δρόμο για τις βασικές τους ανάγκες. Αυτά τα άτομα θα πρέπει να έχουν προνομιακό καθεστώς από τις εταιρείες διαχείρισης.

Ισως να φανεί συντηρητικός ως τρόπος σκέψης μου, αλλά δεν βλέπω ότι μπορεί να λειτουργήσει μιά κοινωνία από μικρούς «επαναστάτες που σηκώνουν μπάρες» και αρνούνται να συνεργαστούν με τις αποφάσεις του κράτους. Θεωρώ λογικές τις αντιδράσεις ως ένα σημείο, καθόσον θα πρέπει κανείς να δεί με επιοίκεια και τις ευθύνες του κράτους στην εφαρμογή των συμβάσεων με τις εταιρείες στις οποίες έχει κατακυρωθεί η παραχώρηση.

Βλέπω λοιπόν την ανάγκη του κράτους να επαναστατήσει θετικά και να δώσει μιά οριστική λύση στο πρόβλημα που θα εξασφαλίζει πρώτον την ομαλή ροή των έργων και την ολοκλήρωσή τους και δεύτερον, τους κατοίκους των περιοχών που πλήττονται από τα διόδια, όπως στην περίπτωση της Στυλίδας. Το κράτος έχει τη δύναμη να δώσει λύσεις και πρέπει να το κάνει, δίνοντας πειστικές λύσεις στην κοινωνία ότι κάποτε, οι συμβάσεις που έχει υπογράψει, λειτουργούν όπως πρέπει. Μόνο τότε θα δούμε τον κόσμο να κατευνάσει την οργή του και να μην σπάζει τις μπάρες των διοδίων παριστάνοντας τον επαναστάτη.

Λύσεις υπάρχουν, απλά πρέπει, με ήπιο τρόπο να συζητηθούν και να εφαρμοστούν, για να ηρεμήσει η κοινωνία από τα φαινόμενα παρεκτροπής και να ασχοληθεί με τα ζητήματα ουσίας – δηλαδή τα μεγαλα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα της χώρας.

Ο Χρήστος Ν. Μουρούτης έχει γεννηθεί στην Αθήνα και έχει σπυδάσει νομικά. Είναι μόνιμα εγκατεστημένος στη Σόφια της Βουλγαρίας από το 1999. Είναι ιδρυτής και διαχειριστής της εταιρείας Arceland Management που κάνει διαχείριση θεσμικών επενδυτικών κεφαλαίων στον τομέα του real estate και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πρόεδρος της BULLPOA που είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας στη Βουλγαρία.

Η Ελλάδα στην κρίση της: μια κοινωνία σε μετάλλαξη.

Tου Χρήστου Ν. Μουρούτη 

(cm@arceland.net)

[To κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 10/11/2011 στην ηλεκτρονική εφημερίδα BgVesti.com στα Βουλγαρικά. Αυτό το κείμενο αποτελεί πιστή απόδοση του βουλγαρικού κειμένου, που απευθύνεται σε Βούλγαρους αναγνώστες]

Αν ζείς μακριά από μιά χώρα η οποία συνεχώς εξελίσσεται έχεις δυσκολία να κατανοήσεις αυτή την εξέλιξη. Αυτό συμβαίνει και με τη δική μου περίπτωση σε σχέση με την χώρα από την οποία προέρχομαι, την Ελλάδα. Οι καταστάσεις και τα γεγονότα και η μεταλλαγή της κοινωνίας γίνεται με τόσο μεγάλο ρυθμό τους τελευταίους 15 μήνες που μού είναι πολλές φορές αδύνατο, πραγματικά, να κατανοήσω αυτές τις αλλαγές. Ακόμα περισσότερο μάλιστα, να κατανοήσω τον νέο διαφοροποιημένο τρόπο συμπεριφοράς της κοινωνίας και των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνώ, οι οποίοι έχουν θεαματικά αλλάξει συμπεριφορά και τρόπο σκέψης τους τελευταίους μήνες.

Πιστεύω ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Βουλγαρία μετά την σοβαρή κρίση του 1997 και την είσοδο της χώρας στην επιτήρηση του ΔΝΤ. Το κοινωνικό σόκ της Βουλγαρίας, που οι άλλες κοινωνίες δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν, ήταν κάτι που οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτού του κράτους έζησαν υπομονετικά, είτε μεταναστεύοντας σε άλλες χώρες, είτε προσπαθώντας πρόσκαιρα και με χίλιες-δυό δυσκολίες να τα βγάλουν πέρα και να συνεισφέρουν στην αλλαγή προς το καλύτερο.

Στην Ελλάδα δεν γίνεται το ίδιο. Η χώρα αυτή είχε μιά τεράστια ανάπτυξη τα τελευταία τριάντα χρόνια, που κατά μεγάλο ποσοστό βασίστηκε στο δανεισμό και στην κατανάλωση. Το κράτος αρχικά δανείστηκε πολύ περισσότερο απόσα μπορούσε να αποπληρώσει, χρηματοδοτώντας την ανάπτυξη μέσω κατανάλωσης και κατασκευάζοντας ένα τεράστιο κράτικό σύστημα 800.000 υπαλλήλων (όταν οι πραγματικές του ανάγκες μπορούσαν να εξυπηρετηθούν με 200.000 υπαλλήλους) οι οποίοι πληρώνονταν με μισθούς και επιδόματα αρκετά υψηλότερα από τον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες σπρώχθηκαν από την ευδαιμονία στην μεγάλη κατανάλωση και τις αγορές σπιτιών και καλών αυτοκινήτων τα οποία χρηματοδοτούσαν σχεδόν 100% με τραπεζικά δάνεια, τα οποία δίνονταν πολύ εύκολα και όχι με την ανάλυση που οι τράπεζες κάνουν στην Βουλγαρία. Ακόμα υπήρχαν περίοδοι που οι τράπεζες, με μεγάλη ευκολία έδιναν πιστωτικές κάρτες και τραπεζικά δάνεια καταναλωτικού τύπου χωρίς τριτεγγυητές.

Αυτό δημιούργησε, μέσα σε μιά περίοδο 30 ετών, από το 1980 μέχρι σήμερα, μιά νέα κοινωνία που έμαθε να καταναλώνει, να θεωρεί «δικαίωμα της» να δανείζεται και να αναχρηματοδοτεί τα δάνεια, να στηρίζεται στην εργασία των αλλοδαπών που άρχισαν να έρχονται μαζικά στην χώρα από το 1989 και να δημιουργεί νέες γενιές μορφωμένων Ελλήνων που τους δίδασκε ότι το όραμα τους θα έπρεπε να είναι η θέση στο δημόσιο, αφού θα εξασφάλιζε καλές χρηματικές απολαβές και λίγη εργασία σε σχέση με τις ιδιωτικές εταιρείες που είχαν απαίτηση για καλή εργασία και πλήρωναν το 60-70% των απολαβών που κάποιος νέος υπάλληλος θα μπορούσε να λάβει από το δημόσιο.

Ομως να το παράδοξο: το τεράστιο δημόσιο, με τα χρόνια, έχτισε μιά νέα κοινωνική ομάδα που ένιωθε σίγουρη, αφού στην Ελλάδα ο δημόσιος υπάλληλος έχει ακόμα μόνιμη θέση εργασίας για όλη του τη ζωή, και κατανάλωνε σε αγαθά και υπηρεσίες, τα οποία τροφοδοτούσαν στην πράξη την ανάπτυξη. Αυτή η κοινωνική ομάδα που περιλάμβανε τα ίδια τα άτομα που συμμετείχαν στον επαγγελματικό τομέα αυτόν αλλά και τις οικογένειές τους έγινε τόσο δυνατή ώστε καμμία κυβέρνηση δεν μπορούσε πρακτικά να μεταβάλει το καθεστώς εργασίας τους αφού οι ψήφοι τους ήταν πάντα πολύτιμοι στην δημιουργία του εκάστοτε αποτελέσματος των εκλογών.

Ετσι, αυτό το σύστημα των κρατικοδίαιτων πολιτών και των οικογένειών τους έγινε σταδιακά το καθεστώς. Το καθεστώς με το οποίο υπήρχε υποχρέωση κάθε κόμματος να συνδιαλαγεί, αν θέλει να έχει πιθανότητα εκλογής καθώς το σύστημα στην Ελλάδα μπορεί να δώσει πλειοψηφία στις βουλευτικές έδρες ακόμα και με λιγότερο από το 40% αν υπάρχει μιά διαφορά 2-3% από το δεύτερο κόμμα. Αρα τα κόμματα εξουσίας πάρχιζαν πάντοτε να κερδίζουν αυτή την κοινωνική ομάδα που αν μετακινείτο κατά 3-4% από το ένα κόμμα στο άλλο (πράγμα απόλυτα φυσιολογικό) ήταν σε θέση να εκλέξει κυβερνήσεις. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΠΑΣΟΚ (που μόνο κατ’ όνομα είναι Σοσιαλιστικό) δούλεψε συστηματικά για πάρα πολλά χρόνια από την πρώτη του επικράτηση και μετά, το 1981, για να χτίσει αυτό το σύστημα και να δεσμεύσει ουσιαστικά την κοινωνία σε ένα μηχανισμό το οποίο θα του έδινε πάντα την πρώτη θέση αφού τα άτομα τα οποία είχαν μπεί στο δημόσιο σύστημα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα στήριζαν το πολιτικό κόμμα που τους είχε εξασφαλίσει αυτό το προνόμιο. Ενα προνόμιο που στην Ελλάδα είναι αρκετά σημαντικό, αφού ο νόμος προσέφερε μονιμότητα σε αυτούς που έχουν περισσότερο από 3-4 χρόνια εργασίας στο δημόσιο. Δηλαδή τους δίνει κίνητρο να ξαπλώνουν και να είναι οκνηροί και αδιάφοροι για τον πολίτη, αφού ξέρουν ότι δεν κινδυνέυουν να χάσουν την θέση τους, ακόμα και αν δεν είναι καλοί υπάλληλοι.

Αυτό το περίπεργο σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό στον Βούλγαρο πολίτη, ο οποίος γνωρίζει ότι το δημόσιο δεν πληρώνει μισθούς όσο ο ιδιωτικός τομέας και ότι δεν δεσμεύεται με κάποια μονιμότητα για όλη του τη ζωή να εργάζεται στα σίγουρα, ήταν δυστυχώς, για δεκαετίες το απόλυτο σύστημα της Ελλάδας. Για δεκαετίες η χώρα ζούσε με ελλείματα στον κρατικό της προϋπολογισμό τα οποία κάλυπτε με δανεισμό χωρίς τέλος. Από αυτά που το κράτος συγκέντρωνε από φόρους αλλά και τα συνεχή διεθνή δάνεια, το μεγαλύτερο μέρος (δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία αλλά τα δημοσιεύματα μιλούν για 75%) καταναλωνόνταν (και ακόμα καταναλώνεται) από το τεράστιο κόστος λειτουργίας του κράτους. Αν η Ελλάδα είχε αξιοποιήσει διαφορετικά αυτά τα χρήματα τα οποία συγκέντρωνε, αλλά είχε ενα λογικό ευέλικτο κράτος των 200.000 ατόμων, τότε η χώρα θα είχε μετατραπεί σε έναν πραγματικό παράδεισο επιχειρηματικότητας και ευμερίας, μέσω επενδύσεων. Ομως δεν το έκανε και το αποτέλεσμα που βλέπουμε, είναι η σημερινή στρέβλωση.

Σήμερα, όλος αυτός ο κόσμος του κρατικού συστήματος βλέπει να χάνει σταδιακά τα προνόμιά του, όχι επειδή η Σοσιαλιστική Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το επιθυμεί (αυτή άλλωστε φόρτωσε το κράτος με τόσο κόσμο και χρέη) αλλά επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, κανείς πλέον δεν δανείζει την Ελλάδα και το πρόγραμμα στήριξης του ΔΝΤ δίνεται κάτω από συγκεκριμένες και αυστηρότατες προδιαγραφές, που η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει.

Η όλη αυτή κατάσταση γεννά ένα σημαντικό στρές στην κοινωνία και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθές ήταν ανέμελοι και χαμογελαστοί, να κλείνονται στον εαυτό τους και να μετατρέπονται σε ανέμελα θηρία, τα οποία βλέπουν τους πάντες εχθρικά. Το χειρότερο είναι ότι επικρατεί ένα είδος λανθασμένου «πατριωτισμού» όπου οι πολίτες βλέπουν όλους όσους είναι έξω από το πρόβλημά τους, ως υπεύθυνους για το δικό τους πρόβλημα αντί να εστιάζουν την προσοχή τους στην πραγματική του αιτία. Πολλοί από τους πολίτες της Ελλάδας μετατρέπονται ξαφνικά σε ένα είδος περίεργων υπερπατριωτών, θυμούνται τα παλιά μεγαλεία της Αρχαίας Ελλάδας ή και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αντί να ασχολούνται με το χάλι της σημερινής κατάστασης. Ισως αυτό να είναι και υπεκφυγή, ωστόσο είναι μιά πραγματικότητα.

Για μένα που ζώ στο εξωτερικό, μου είναι δύσκολο να κατανοήσω την κατάσταση αυτή και αναγκάζομαι να κάνω συζητήσεις κυρίως στο Facebook αλλά και στο τηλέφωνο με φίλους από την Ελλάδα που μού εξηγούν όλη αυτή την μεταλλαγή. Η αλήθεια είναι ότι το στρες μεγαλώνει, η απώλεια δυνατοτήτων για τον καθένα ατομικά αλλά και για την Ελλάδα ως κράτος, είναι εμφανής και η κατάσταση οδηγείται όλο και περισσότερο σε ένα μίγμα εκρηκτικής αναμονής, όχι τόσο λόγω φτώχειας και έλλειψης του προς το ζείν, αλλά λόγω της έλλειψης κάποιας ελπίδας και κάποιου διεξόδου στον λαβύρινθο της καθημερινότητας.

Αυτός ο στρεβλός «υπερπατριωτισμός» οδηγεί τους πολίτες μάλλον σε μία κατάσταση αδιεξόδου αφού μοιάζουν σαν προσωπικότητες που φωνάζουν για να ακουστούν οι ίδιοι παρά για να έχουν κάποια επίπτωση σε άλλες κοινωνίες, οι οποίες είναι μακριά από τα ελληνικά γεγονότα και έχουν περιορισμόενο ενδιαφέρον να τα καταλάβουν.

Η κρίση θα περάσει κάποια μέρα, με πτώχευση ή χωρίς για την Ελλάδα. Το σίγουρο είναι ότι η κοινωνία θα αλλάξει δραστικά όπως άλλαξαν άλλες, όπως άλλαξε δραματικά και η Βουλγαρία από το 1997 και μετά. Σταδιακά η κοινωνία θα κατανοήσει ότι δεν είναι «τα διαλεκτά παιδιά του Θεού» αλλά θα πρέπει να παλέψει και πάλι να ανταγωνιστεί άλλες κοινωνίες και να προσπαθήσει να πετύχει το καλύτερο. Μόνο με την καταγγελία και το κλείσιμο μέσα στα αυτιστικά τείχη της καθημερινότητας δεν υπάρχει αποτέλεσμα πέραν του να φωνάζεις και να ακούς την ηχώ της φωνής σου.

H αρετή και το ήθος στην εξάσκηση της επιχειρηματικότητας

Tου Χρήστου Ν. Μουρούτη 

(cm@arceland.net)

[To κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 10/11/2011 στην ηλεκτρονική εφημερίδα BgVesti.com στα Βουλγαρικά. Αυτό το κείμενο αποτελεί πιστή απόδοση του βουλγαρικού κειμένου, που απευθύνεται σε Βούλγαρους αναγνώστες]

Πριν μερικά χρόνια μου κίνησε την προσοχή η ύπαρξη ενός νόμου στις ΗΠΑ, που αφορά κάθε Αμερικάνο πολίτη ή εταιρεία που δραστηριοποιείται και ονομάζεται FCPA ή αναλυτικά Foreign Corrupt Practises Act. O νόμος αυτός προβλέπει, μέσω ποινικής διαδικασίας, σημαντικές ποινές σε αμερικανούς πολίτες σε περίπτωση που χρησιμοποιήσουν πρακτικές διαφθοράς, στα πλαίσια των συναλλαγών τους σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Τότε ήταν η εποχή που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν εφικτό να δικαιολογήσει μιά επιχείρηση μέχρι και το 3% του κύκλου εργασιών της χωρίς παραστατικά, δηλαδή, με άλλα λόγια η νομοθεσία είχε λάβει υπόψιν ότι στα πλαίσια της επέκτασής της, μιά εταιρεία ίσως θα χρειαστεί «να λαδώσει» για να μπορέσει να επεκταθεί σε νέες δραστηριότητες.

Φυσικά ούτε το ένα σύστημα είναι σωστό ούτε το άλλο. Οι επιχειρήσεις πρέπει να προχωρούν, η δραστηριότητά τους να εξαπλώνεται και σε κάποιες περιπτώσεις, να μην αποκλείονται από διαγωνισμούς ή δραστηριότητες όπου ο αθέμιτος ανταγωνισμός είναι παρών. Με αυτό τον τρόπο, οι Ευρωπαϊκές εταιρείες, επεκτάθηκαν σε χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης και συνεχίζουν να επεκτείνονται έτσι σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου οι όροι και οι προϋποθέσεις επιτρέπουν συμφωνίες «κάυτω από το τραπέζι».

Η ποινικοποίηση για τους Αμερικανούς πολίτες δημιουργεί το πλεονέκτημα ότι η εξάπλωση Αμερικανών σε διεθνείς δραστηριότητες «ηθικοποιείται», αλλά ταυτόχρονα, εμποδίζει κάποιες εταιρείες στην συμμετοχή τους σε έργα όταν απέναντί τους βρίσκονται εταιρείες που έχουν την δυνατότητα να δράσουν με υπόγεια μέσα και να κερδίσουν τέτοια έργα. Ας δούμε για παράδειγμα, πόσα έργα κέρδισε η Siemens με την πρακτική της να εξαγοράζει διεθνώς πολιτικούς και δημοσιογράφους, μέχρι τη στιγμή που αυτό το σύστημα που είχε δημιουργήσει δεν είχε άλλη δυνατότητα επέκτασης και τελικά κατέπεσε από μόνο του, παρασύροντας δεκάδες άτομα στην πορεία του. Εκλεισε ωστόσο πολλές πόρτες για άλλες εταιρείες που πιθανόν να κέρδιζαν την Siemens, αν την ανταγωνίζονταν σε συγκεκριμένους διαγωνισμούς.

Η αίσθηση και η πρόθεση του να ενεργείς με πρακτικές ήθους στην επιχειρηματικότητα δεν δημιουργείται μέσα από αυστηρούς νόμους αλλά από συστήματα παιδείας και εκπαίδευσης που είναι απαραίτητα, όσο ποτέ, στην κοινωνία μας. Οι αυστηροί νόμοι ενεργούν ως ανάχωμα, ως τοίχος προστασίας της πρόθεσης ενός ατόμου να ξεφύγει από την οργανωμένη οδό για να επιτύχει ένα επιχειρηματικό αποτέλεσμα.

Το ήθος διδάσκεται από την οικογένεια, την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Στούς τρείς αυτούς πυλώνες θα πρέπει η κοινωνία μας να δώσει προσοχή ώστε να δημιουργήσει καλύτερους επιχειρηματίες που ενεργούν με βάση την ηθική και όχι με βάση τον εύκολο πλουτισμό μόνον. Επιχειρηματίες που θα βάζουν την κοινωνική ανάπτυξη και το όφελος των πολλών πάνω από την προσωπική τους ευημερία. Ή καλύτερα επιχειρηματίες που θα έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι το προσωπικό τους όφελος είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το κοινό.

Σήμερα η κοινωνία μας έχει σοβαρό πρόβλημα πάνω σε αυτό το ζήτημα. Το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνον στη Βουλγαρία αλλά και σε άλλες χώρες. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κλειστές κοινωνίες αντιμετώπιζαν αυτό το ζήτημα με την ισχυροποίηση της αρετής στη βάση της θρησκευτικής μάθησης, κάτι που ακόμα ισχύει στις φτωχές ισλαμικές κλειστές κοινωνίες. Βέβαια η θεώρηση του Ισλάμ, ο τρόπος εφαρμογής του σε ορισμένες περιοχές μέσω φανατικών και η θεώρηση της Χριστιανικής λογικής είναι τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Η Βουλγαρική κοινωνία στηρίζεται στη βάση της Χριστιανικής θεώρησης με τη μεγάλη ζημιά που ωστόσο έγινε τα 45 χρόνια που η χώρα είχε κομμουνισμό, ένα σύστημα το οποίο επιβράβεβε όχι τον άξιο, αλλά τον κομματικό παράγοντα και τον καταδότηα αυτού που δεν ακολουθεί την κομμουνιστική (έστω και παράλογη) λογική.

Ομως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο πολλοί νομίζουν. Η κοινωνία σταδιακά αρχίζει να μεταλλάσεται και να βρίσκει τον τρόπο της ηθικής λειτουργίας που βασίζεται πάνω στην αρετή και στον ανθρωπισμό. Άποψή μου είναι ότι σε αυτό έχει συντελέσει αρχικά η χαμηλή φορολογία που δίνει στον πολίτη την ευκαιρία να κατανοήσει ότι έστω ένα 10% είναι ένα λογικό νούμερο για το «κοινό καλό» και για την πρόοδο της χώρας και εν γένει, της κοινωνίας. Κατά δεύτερον, πολύ μεγάλο ρόλο έχει παίξει η αποφασιστικότητα του κράτους να βρεί επιτέλους τον δρόμο του και να εφαρμόσει αυστηρή πολιτική σε αυτούς που δεν εφαρμόζουν τους νόμους, μη λογαριάζοντας ότι κάποιοι είναι ισχυρότεροι από άλλους.

Η μεταβολή αυτή της κοινωνίας, που για όσους ζούμε στην Βουλγαρία, την βλέπουμε σταδιακά να συμβαίνει, με την πάροδο του χρόνου, θα μπορούσε να ισχυροποιηθεί και να δώσει τη θέση της σε μιά νέα γενιά επιχειρηματιών που θα στηρίζονται μόνο στην ηθική και στην λογική του να επιχειρούν με τρόπους και πρακτικές που δεν θα έχουν κανένα ερωτηματικό. Πρακτικές, που θα είναι ξεκάθαρες και δεν θα δημιουργούν ηθικά ερωτήματα.

Η Βουλγαρία έχει μιά μοναδική ευκαιρία, αυτή της αναγέννησής της μετά την μεταπολίτευση από τον Κομμουνισμό, την κρίση του 1997 και αυτή του 2008, να γυρίσει πιό δυνατή με μιά γενιά νέων ανθρώπων που θα εκπροσωπούν μιάν άλλη σχολή σκέψης. Αυτούς που αποφοιτούν από ξένα πανεπιστήμια (περίπου 2.000 – 3.000 φοιτητές πάνε κάθε χρόνο στο εξωτερικό, κυρίως στην Αμερική) και αποκτούν από τις νέες τους εμπειρίες μιά καλύτερη σκέψη ως προς το πώς μπορούν να αξιοποιούν την επιχειρηματική τους σκέψη και την αξιοποίηση μιάς ευκαιρίας, με τρόπους όπως αυτοί που χρησιμοποιούνται από τις προηγμένες κοινωνίες.

Είμαι γενικότερα οπαδός του Αγγλοσαξωνικού μοντέλλου, που δίνει ευκαιρίες σε όλους ανάλογα με την αξία τους και την ικανότητά τους να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία ανάπτυξης που προσφέρει η κάθε κοινωνία. Θεωρώ σωστή την πολύ αυστηρή εφαρμογή όρων και προδιαγραφών σε μιά κοινωνία, που να λειτουργούν αποτρεπτικά γι’ αυτόν που θα ήθελε να τους παραβεί με κάποιον τρόπο. Πιστεύω ότι η ηθική σκέψη στην επιχειρηματικότητα κατακτάται μέσα από αλλαγές που γίνονται σε μιά κοινωνία, σε βάθος 20-ετίας ή και 30-ετίας. Οταν όμως κατακτηθούν δημιουργούν ένα σύνολο που λειτουργεί πιό συνεκτικά και αποτρέπει λογικές παρακμιακής πρακτικής.

Ξέρω ότι πολλοί αναγνώστες μου θα θεωρήσουν τις σκέψεις μου εκτός λογικής και ίσως υπερβολικές. Ομως είναι εφικτές και πραγματοποιήσιμες, όσο ήταν πραγματοποιήσιμη η Ευρωπαϊκή προοπτική της Βουλγαρίας το 2007, μόλις 10 χρόνια μετά την πλήρη της οικονομική κατάρρευση, το 1997. Κανείς δεν θα πίστευε το 1998, ας πούμε, ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε τόσο σύντομο διάστημα, όμως αυτό συνέβη. Και όχι μόνον συνέβη αλλά έγινε μέσα στα πλαίσια μιάς εξαιρετικής μακροοικονομικής διαχείρισης από πλευράς κράτους, κάτι που είναι άξιο συγχαρητηρίων για τη χώρα και για τους πολίτες της.

Τέλος, πέρα από κάθε σκέψη, η προσπάθεια λειτουργίας του κράτους με σεβασμό απέναντι στον πολίτη, είναι ένας βασικός παράγοντας που θα βοηθήσει στην ορθολογική μετατροπή του ατόμου και της κοινωνίας στον ηθικό τρόπο διαχείρισης και σκέψης. Το κράτος θα πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει τον πολίτη με περισσότερο σεβασμό και αξιοπρέπεια. Ετσι και ο πολίτης θα κάνει το ίδιο, μαθαίνοντας από αυτή την πρακτική. Θα σέβεται το κράτος και θα νιώθει αλλυλεγγύη για την πορεία του και την ύπαρξή του.

Νομίζω ότι η Βουλγαρία έχει την δύναμη να μετεξελιχθεί σε μιά πολύ καλύτερη κοινωνία μέχρι το 2025 και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας και ιδιαίτερα αυτών που διοικούν την χώρα.  

Η φυγή των Ελλήνων επιχειρηματιών στο εξωτερικό επιδοτείται από την αδιαφορία της Κυβέρνησης

Του Χρήστου Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Ολο και αυξανόμενο είναι το ενδιαφέρον Ελλήνων επιχειρηματιών να μετακομίσουν εκτός Ελλάδος. Εγώ τυχαίνει να συναντώ μερικούς από αυτούς που ενδιαφέρονται για μετεγκατάσταση στην Βουλγαρία, λόγω του ότι είμαι εγκατεστημένος από πάρα πολλά χρόνια (από το 1999) στη Σόφια, με βάση την επαγγελματική μου δραστηριότητα στους τομείς των ακινήτων και της ανανεώσιμης ενέργειας.  Βέβαια σήμερα και ειδικά το 2010 και τώρα, το 2011, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που έβλεπα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα είναι κάτι το διαφορετικό, μιά φυγή που έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που «εβλεπα» όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ειδα λοιπόν, καθόλη αυτή την περίοδο, από τότε που είμαι εγκατεστημένος στην Βουλγαρία, την μεγάλη φυγή των εταιρειών κλωστοϋφαντουργίας της Β. Ελλάδας που κατά κύριο λόγο μετακόμισαν την δεκαετία του 1990, ειδικά μετά το 1996 και μέχρι το 2000. Αυτές όλες οι επιχειρήσεις κατά μεγάλο μέρος εξαφανίστηκαν λόγω της φυσιολογικής μεταφοράς των παραγγελιών σε χώρες πιό ανταγωνιστικές από την Βουλγαρία, όπως αυτές της Απω Ανατολής. Ταυτόχρονα είδα την ποιοτική μετεξέλιξη τοπικών επιχειρηματιών, Βουλγάρων, οι οποίοι ακολουθώντας πρότυπα δυτικών εταιρειών έγιναν πολύ καλύτεροι στην δραστηριότητά τους και κέρδισαν παραγγελίες που παλιώτερα ήταν αντικείμενο των ελληνόκτητων επιχειρήσεων.

Τη δεκαετία του 2000 παρακολούθησα την φυσιολογική επέκταση, για πρώτη φορά συντονισμένα και οργανωμένα, των μεγάλων ελληνικών εταιρειών κάθε είδους στην περιοχή της Βαλκανικής. Στη δική μου περίπτωση, την μετακίνηση τους στην αγορά της Βουλγαρίας. Υπήρχε μία εποχή, μετά το 2003, όπου το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο και η επέκταση γινόταν στα πλαίσια της αυξήσεως του ζωτικού χώρου μιάς επιχείρησης, πράγμα απόλυτα λογικό. Το ελληνικό κράτος μάλιστα, είχε προσπαθήσει με ενέργειες που δεν υπήρξαν ποτέ βασισμένες σε μιά λογική και σε μιά συνεχή κατεύθυνση, να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες και να βοηθήσει τις Ελληνικές επιχειρήσεις να κάνουν θυγατρικές και να επεκταθούν στις νέες αγορές που είχαν ακόμα περιθώρια. Οι ελληνικές τράπεζες, στην Βουλγαρία αλλά και τις άλλες χώρες συμμετειχαν πολύ συστηματικά στα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης, από το 2004 μέχρι και το 2008.

Ελληνικές εταιρείες συμμετείχαν τότε σε εξαγορές και σε αυτόνομη ανάπτυξη. Ελληνικό κεφάλαιο επενδύονταν σε ακίνητα και ανάπτυξη. Στην Βουλγαρία κεφάλαιο των εταιρειών που προέρχονταν από την Ελλάδα, κατά την περίοδο 2004-2008 ήταν ανάμεσα στον κύριο επενδυτικό μοχλό της ανάπτυξης. Οι Ελληνες κατατάσσονταν στις πρώτες θέσεις μεταξύ των επενδυτών στη χώρα αυτή αλλά και τις υπόλοιπες της περιοχής. Εκδηλώσεις γίνονταν, παρουσιάσεις, ανταγωνισμός, για την θέση στις νέες αυτές αγορές, μέσα σε ένα πνεύμα απαραίτητης επέκτασης και πρόθεσης συνεχούς ανοίγματος.

Για την αγορά της Βουλγαρίας αλλά σίγουρα και των άλλων χωρών με προεξάρχουσα τη Ρουμανία, η έννοια της επέκτασης των Ελληνικών επιχειρήσεων ήταν συνακόλουθη πάντα με το άνοιγμα νέας δραστηριότητας, κύρια θυγατρικής αυτής που υπήρχε στην Ελλάδα και με βασικό χαρακτηριστικό την κατάληψη του κομματιού της νέας αγοράς και όχι την μεταφορά της βασικής επιχειρηματικής δομής της εταιρείας. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό λειτούργησε η σκέκουλα, δηλαδή οι ευκαιριακές επενδύσεις που για πολλούς ανθρώπους παρήγαγαν πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα, που υποβοηθήθηκαν από τις συνεχόμενες και γρήγορες υπεραξίες.

Και ήρθε το 2009. Η κρίση σταμάτησε τους πάντες. Οι κινήσεις νέων ενδιαφερομένων για επενδύσεις μειώθηκαν σε πολύ μικρά επίπεδα και δεν είχαν τα χαρακτηριστικά που βλέπαμε στην αγορά τα προηγούμενα χρόνια. Η Ελλάδα δεν είχε χτυπηθεί ακόμα από την κρίση του χρέους αλλά η παγκόσμια κρίση, που είχε παγώσει την αγορά στην Βουλγαρία και τις άλλες χώρες, είχε προσωρινά σταματήσει και το ενδιαφέρον των Ελλήνων για νέες κινήσεις, μέχρι που το 2010, η «ειδική» κρίση της Ελλάδας, με το Μνημόνιο και την είσοδο της Τρόϊκας, αλλά και τους νόμους που επέλεξε η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, που κατά κύριο στόχο είχαν την αφαίμαξη φόρων από την επιχειρηματικότητα ή την άτυπη παύση χρεωστουμένων από το κράτος είτε ήταν κανονικές πληρωμές, είτε επιστροφή ΦΠΑ σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, έφερε μία καινούργια γενιά ενδιαφερομένων για φυγή από την Ελλάδα: των επιτυχημένων επιχειρηματιών, με τις εύρωστες επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες είχαν επιδοτηθεί από τους Αναπτυξιακούς νόμους που κατά καιρούς ίσχυαν στην Ελλάδα ή από τα Κοινοτικά κονδύλια.

Αυτοί οι επιχειρηματίες ξεκίνησαν να έρχονται στην Βουλγαρία στα μέσα του 2010 και μέσα στο δεύτερο μισό του έτους, η τάση φυγής τους ήταν συνεχής και αυξητική. Τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά ήταν αλλιώτικα από αυτά των προηγουμένων ετών. Τα κύρια χαρακτηριστικά που τους χαρακτηρίζουν είναι τα εξής:

Α.            Πρόκειται κύρια για παραγωγικές μονάδες με πολύχρονη πορεία, καλά οργανωμένες και με συνεχή κέρδη. Οι μέτοχοι τους και διαχειριστές των επιχειρήσεων, στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν επιδοτηθεί και έχουν αξιοποιήσει σωστά τις επιδοτήσεις. Αισθάνονται τεράστια απογοήτευση από τη συνεχόμενη φορολογία και ιδιαίτερα από το γεγονός ότι το Ελληνικό κράτος αλλάζει συνεχώς το φορολογικό σύστημα, οι εφοριακοί πάντα στους διάφορους ελέγχους τους πρέπει υποχρεωτικά κάτι να «βρούν» ακόμα και αν τα βιβλία μιάς επιχείρησης είναι εξαιρετικά, το ΦΠΑ δεν επιστρέφεται σχεδόν ποτέ και για πολλά άλλα θέματα που ο καθένας ξεχωριστά αναφέρει. Σε αυτήν την κατηγορία των επιχειρήσεων πρώτης ποιότητας, το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει σημαντικά ποσά τα οποία εφόσον οι επιχειρήσεις φύγουν, πάνε χαμένα για πάντα ή λειτουργούν για όφελος μιάς άλλης χώρας.

Β.            Πρόκειται επίσης και για εταιρείες υπηρεσιων ή εμπορικές εταιρείες που έχουν δυνατότητα να μεταφέρουν το κέρδος τους αλλού ή και όλη τους τη δραστηριότητα. Αυτές μεταφέρονται πολύ εύκολα καθόσον δεν έχουν τη δομή των παγίων που έχουν οι αντίστοιχες παραγωγικές. Φεύγουν για τους ίδιους λόγους που φεύγουν και οι παραγωγικές εταιρείες και μάλιστα με μεγάλη ευκολία αφού δεν έχουν ανάγκη να στήσουν παραγωγή κάπου αλλού και να εκπαιδεύσουν προσωπικό.

Στα τελευταία χρόνια έχω δεί εταιρείες που μετακόμισαν δειλά – δειλά και κατόπιν μετάφεραν το σύνολο της δραστηριότητάς τους στην Βουλγαρία. Οι λόγοι ήταν προφανείς: ευέλικτη νομοθεσία στα εργατικά, χαμηλή φορολογία (10%) για τα κέρδη, γρήγορη επιστροφή του ΦΠΑ και πλέον, από το 2007, η Ευρωπαϊκή ετικέττα του Made in EU για τους παραγωγούς. Πλέον το βλέπω και μαζικά, σε καθημερινή βάση. Βλέπω εταιρείες ποιότητας που με την οργάνωση και την μετακόμισή τους είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν πρόκειται να σκεφτούν να επαναπατρισθούν στην Ελλάδα. Θέσεις εργασίας χάνονται εκεί και μεταφέρονται εδώ, στην Βουλγαρία και ίσως και σε άλλες χώρες, σε καθημερινή βάση και χωρίς να υπάρχει κάποια διάθεση από το ελληνικό κράτος να σταματήσει αυτή την αιμορραγία. Ισως και να μην υπάρχει επαρκής γνώση, στρατηγική, σκέψη για το πώς να το αντιμετωπίσει.

Το Βουλγαρικό κράτος αντιδρά με σωφροσύνη και με πρόθεση να στηρίζει και να βοηθά κάθε επιχειρηματία, Ευρωπαίο ή άλλον, να δημιουργήσει δραστηριότητα στην Βουλγαρία και να απασχολήσει προσωπικό ειδικά στις περιοχές όπου έχει ανάγκη να αυξήσει την απασχόληση. Οι απολαβές του αργατικού δυναμικού σταδιακά αυξάνονται (τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας δηλώνουν αύξηση στις αποδοχές κατά 10% μεταξύ 2009 και 2010), η ανεργία μειώνεται, αλλά για τους επιχειρηματίες το βασικό κίνητρο είναι η ελκυστική φορολογία και το κράτος που στέκεται κοντά στον επιχειρηματία με μιά στρατηγική που είναι συνεχόμενη και δεν αλλάζει.

Η Ελλάδα αιμορραγεί ενσυνείδητα. Σαν να επιθυμεί ο κ. Παπανδρέου να στείλει εκτός συνόρων τις καλές και παραγωγικές εταιρείες που παρήγαγαν καλά αποτελέσματα, παρείχαν συνεχώς φόρους και ήταν συνεπείς. Κανείς δεν σταματά την φυγή. Κανείς δεν προσπαθεί να πείσει τους επιχειρηματίες ότι αξίζει να μείνουν στη χώρα τους – το αντίθετο μάλλον, τους ωθεί να φύγουν με μεγαλύτερη ταχύτητα. Από την άλλη πλευρά, η Βουλγαρία, μιά χώρα που συνεχώς γίνεται όλο και καλύτερη και που δεν αλλάζει φορολογική στρατηγική παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες που δεν μένουν απαρατήρητες.

Αν η Ελλάδα συνεχίσει έτσι, θα χάσει ένα μεγάλο παραγωγικό της κομμάτι. Και δεν θα το ανακτήσει ποτέ, αφού ο επιχειρηματίας που βρίσκει καλό περιβάλλον, μένει σε αυτό και δημιουργεί εκεί την υποδομή και δραστηριότητά του. Αυτό είναι ένα μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα που θα γίνει κατανοητό σε 4 με 5 χρόνια όταν ένα μεγάλο κομμάτι των επιχειρήσεων στις οποίες επένδυσε το ελληνικό κράτος θα έχουν φύγει από την Ελλάδα φορτώνοντάς την με άνεργους και με απώλεια εισοδημάτων από φόρους και εισφορές.