Ενας νέος Εμφύλιος πόλεμος γεννιέται, ας τον σταματήσουμε πριν γενικευτεί

Τού Χρήστου Ν. Μουρούτη (cm@arceland.net)

Τελικά το Facebook δίνει πολύ μεγάλη δυνατότητα στην επικοινωνία μέσω του διαδικτύου. Για ανθρώπους που είναι στο εξωτερικό, όπως εγώ και άλλοι, μας δίνεται μιά τεράστια ευκαιρία να νιώθουμε τον πραγματικό παλμό της κοινωνίας στην πατρίδα, από την οποία απουσιάζουμε. Εναν παλμό που συνεχώς αλλάζει και μεταλλάσεται και δημιουργεί μιάν κοινωνία διαφορετική από αυτήν που αφήσαμε πίσω, όταν αποφασίσουμε να διαλέξουμε άλλους τόπους για να πορευτούμε.

Το FB λοιπόν και τα άλλα μέσα δικτύωσης μας κοινοποιούν άρθρα, δημοσιεύματα αλλά και συζητήσεις από τις οποίες μπορείς να αφουγκραστείς τη σκέψη και τον ρυθμό της κοινωνίας, στην Ελλάδα. Οι επαφές μου κυρίως είναι με άτομα που εκφράζουν την λεγόμενη συντηρητική κοινωνία, αυτή που ανήκει και εκφράζεται στον Κεντροδεξιό χώρο. Μιλώ με πολλά άτομα που φυσικά έχουν, ο καθένας, τις δικές τους απόψεις και σχόλια. Διαπιστώνω λοιπόν μερικά γεγονότα τα οποία με ανησυχούν καθώς είναι προάγγελος αλλαγών οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, μεγαλύτερο ίσως από αυτό που σήμερα επικρατεί στην Ελληνική κοινωνία.

Αυτό που βλέπω και με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι η χειραγώγηση του εύλογου θυμού και απόγνωσης από τις επιπτώσεις του Μνημονίου και της πολιτικής της Τρόϊκας, από μιά αριστερίστικη νοοτροπία που με τον καιρό επεκτείνεται, προβάλεται και «προβάρεται» σε κάποιες συγκεκριμένες πράξεις, όπως αυτή με τα διόδια. Αυτή η νοοτροπία είναι η Ανυπακοή στο κράτος και στις αποφάσεις του και στην εύλογη λειτουργία της κοινωνίας. Πολλοί θα βιαστούν να πούν «ναι, γιατί όχι; Το κράτος πώς φαίρεται στον πολίτη; Δείτε πού φτάσαμε!». Θα συμφωνήσω με την επισήμανση, αλλά δεν θα μπορούσα σε καμμία περίπτωση να συμφωνήσω με τις μορφές αντίδρασης του κοινωνικού συνόλου.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω με το να βλέπω τους ήρωες της ανυπακοής τύπου Απόστολου Γκλέτσου, να γίνονται παράδειγμα κοινωνικής συμπεριφοράς και να τους τιμά και η κεντροδεξιά κοινωνία με επιφωνήματα στο διαδίκτυο αλλά και με την ίδια τη συμμετοχή στο παράδειγμα που δίνουν, στο να επαναστατούν ενάντια στα διόδια με όποια αποτελέσματα μπορεί αυτό να έχει για την κοινωνία.

Ακούω επίσης από κεντροδεξιούς πολίτες της Ελλάδας να κατακρίνουν την επιχειρηματικότητα («όλοι είναι το ίδιο» επειδή κάποιοι επιχειρηματίες συμμετείχαν στον γρηγορο πλουτισμό λόγω του στρεβλωμένου ελληνικού οικοδομήματος), ή στην απαξίωση φημισμένων πανεπιστημίων όπως το London School of Economics, επειδή κάποιοι πολιτικοί μας που πέρασαν από αυτό, δεν κατάφεραν να διοικήσουν το κράτος επιτυχώς. Ακόμα πολύ περίεργο μου ακούγεται όταν πολλοί φίλοι απαξιώνουν λαούς και εκφράζουν ρατσιστικές σκέψεις όπως τα λόγια εναντίον των Ισραηλιτών, ας πούμε, όχι μόνον από πολίτες αλλά και από εκπροσώπους της Εκκλησίας που έργο τους είναι να διαδίδουν την αγάπη και όχι το μίσος.

Αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να μεγαλώσουν με τον τρόπο που μεγάλωσε και καθιερώθηκε η αντίδραση στα διόδια. Μπορεί η κοινωνία να αρχίσει να είναι ανυπάκοη και σε άλλα ζητήματα της καθημερινότητας, όπως στον αστυνομικό, στην εφορία, και σε όποιο στέλεχος εκπροσωπεί το κράτος, συναντά. Μιά τέτοια ανυπακοή σταδιακά σχίζει το κοινωνικό συμβόλαιο κοινωνίας – κράτους πάνω στο οποίο λειτουργεί η Ελλάδα  από την μεταπολεμική της κρατική μορφή μέχρι σήμερα. Η καταστρατήγηση αυτού του συμβολαίου κοινωνικής συναίνεσης, ήταν ανέκαθεν η επιθυμία και η προσπάθεια των κομμουνιστών και των Συριζαίων αριστεριστών. Μιά συνεχής ανταρσία έναντι του καθιερωμένου συστήματος συμπεριφοράς κράτους-κοινωνίας και κοινωνίας-κράτους, αυτού του συστήματος που έχει γίνει η βάση του πολιτισμού μας. Βέβαια στα συστήματα του αριστερού κράτους, όπου εφαρμόστηκε ο Κομμουνισμός, το σύστημα ακολούθησε την καταστολή με την μεγαλύτερη δυνατή προσύλωση.

Η δημοκρατία μας δεν είναι δυνατόν να ακολουθήσει την καταστολή. Αν επιλέξει μιά τέτοιαν οδό, θα καταλήξει στο τέλος να πυροδοτεί μεγαλύτερες εξεγέρσεις και μιά συνολική ανάφλεξη του κοινωνικού ιστού, που ίσως και να οδηγήσει σε αθλιότητες. Ομως θα πρέπει να έρθει κοντύτερα στην κοινωνία και να την ηρεμήσει με κάποιον τρόπο πριν αυτή οδηγηθεί σε μιά πιό γενικευμένη εξέγερση κάτω από τη σημαία της Ανυπακοής που προωθούν οι Κομμουνιστές και οι άλλοι αριστεριστές, με αρκετή μαεστρία.

Η εξέγερση κατά του συστήματος, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε μιά ρήξη του λεγόμενου «κοινωνικού συμβολαίου». Δηλαδή να γίνει ο απλός πολίτης δικαστής στην καθημερινότητα και να αρνείται να πληρώνει εισητήρια στα μέσα μεταφοράς, τους φόρους που χρωστά, να χειροδικεί ενάντια στους εκπροσώπους της πολιτείας και να καταστρέφει κάθε είδους μπάρες όπως αυτές των διοδίων – μόνο και μόνο επειδή θεωρεί ότι έχει αυτοδίκαιο δικαίωμα σε μιά τέτοια επιλογή. Και όταν πλέον έρχεται αντιμέτωπος με την αστυνομία, να χειροδικεί και να της πετά μολότωφ, θεωρώντας ότι αυτό είναι κάτι το σωστό ως επιλογή.

Αν σπάσει λοιπόν το «κοινωνικό συμβόλαιο» η κοινωνία μας θα οδηγηθεί πιθανόν σε μιά εσωτερική διαμάχη, ένα είδος εμφυλίου, όπου οι μέν θα κατηγορούν τους δε για την “κακή τους μοίρα», κάτι που πρεσβεύει η θεωρία της Κομμουνιστικής Επανάστασης. Η κατάληξη σε ένα τέτοιο ρίσκο, θα είναι η αμφισβήτηση και η κατάρρευση του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος και η πιθανή ανάδειξη νέων ηγετών, που θα βγούν μπαρουτοκαπνισμένοι από τα γεγονότα και τις καταστάσεις μιά τέτοιας ανωμαλίας.

Περιττό βέβαια να πώ ότι η χώρα, σε μιά τέτοια περίπτωση, θα ακολουθήσει το δρόμο της διάλυσης και της οικονομικής κατάρρευσης αφού δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες της υποχρεώσεις απεναντι στους δανειστές της.

Πιστεύω πως κανένας δεν θα το ήθελε αυτό πλην των Συριζαίων και του ΚΚΕ. Εκείνοι το διαδίδουν ανοιχτά και δεν κρύβουν ότι είναι η επιλογή τους. Ολος ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να ακολουθεί την ήπια γλώσσα της λογικής και της στήριξης του δημοσίου συμφέροντος έναντι της αυτοδικίας και της μετατροπής κάθε αυτόνομου πολίτη σε δικαστή και κριτή. Σε αυτό θα πρέπει να συνεργαστούν και τα ΜΜΕ τα οποία προβάλλουν με τρόπο που ξεπερνά τα όρια, κάθε εξέγερση δικαίωνοντας καθ’ ουσία αυτή την πρακτική.

Ο κόσμος της σύγχρονης κεντροδεξιάς, ο μετριοπαθής πολίτης δεν είναι δυνατόν να συγχρωτίζεται αβίαστα με τέτοιες απόψεις και πρακτικές. Θα πρέπει να σκέπτεται και να ενεργεί με σύνεση απέναντι στο ρίσκο να πυροδοτήσει με τις πράξεις του τη γενικότερη ανυπακοή στο Σύστημα που θα τον μετατρέψει σε όργανο στα χέρια των διαφόρων αριστεριστών που χρησιμοποιούν την πρακτική αυτή ως κανόνα.

Η Νέα Δημοκρατία, ως εκφραστής του χώρου της μετριοπάθειας και της αλληλεγγύης μέσα από την συνεννόηση, την ανάπτυξη και τη σύμπνοια του κοινωνικού ιστού, θα πρέπει να αρθρώσει λόγο ουσίας και όχι επανάστασης πάνω σε όλα τα ζητήματα. Δεν θα πρέπει να φοβάται να καταδικάζει πρακτικές ανομίας, αλλά να τις στηλιτεύει με συγκεκριμένες θέσεις και επιχειρήματα. Η ελληνική κοινωνία και οι απανταχού Ελληνες ανά τον κόσμο, έχουν ανάγκη από διαμόρφωση ενός πλαισίου Αλληλεγγύης που θα οδηγήσει το Εθνος μας σε ανόρθωση, ηθική και οικονομική, και πάλι. Αυτή η αλληλεγγύη βρίσκεται στην προστασία του Κοινωνικού Συμβολαίου και των δομών που επιτύχαμε να κτίσουμε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Κομμουνιστών στον Εμφύλιο.

Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν, μιά νέα νίκη του Αριστερισμού και των Επαναστατικών πρακτικών μέσα από την χρήση της απόγνωσης των Ελλήνων. Ας προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε για το δίκαιο μέσα από την εφαρμογή των κανόνων και του Κοινωνικού Συμβολαίου.

---

Ο Χρήστος Ν. Μουρούτης είναι μόνιμος κάτοικος της Σόφιας, Βουλγαρίας από το 1999. Αρθρογραφεί στα ελληνικά, σε διάφορα blogs και είναι ο μόνος ξένος στην Βουλγαρία που γράφει στην τοπική γλώσσα.